Hilarion Falęcki
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hilarion Falęcki właśc. Hieronim Falęcki (ur. ok. 1678 w Cieplicach, zm. 2 marca 1756 w Wiśniowcu) – polski karmelita bosy, kaznodzieja, a także pisarz epoki baroku. Autor wielokrotnie wznawianej książki Wojsko serdecznych nowo rekrutowanych na większą chwałę Boską afektów[1].
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Inkardynacja | |||
Śluby zakonne |
1715 | ||
|
W wieku trzydziestu sześciu lat wstąpił do klasztoru karmelitów bosych, gdzie przybrał imię Hilarion. W 1715 roku złożył profesję na ręce przełożone nowicjatu w Krakowie. Nastąpienie wyjechał do Warszawy na studia karmelitańskie, które trwały pięć lat, do 1721 roku. W 1722 roku objął funkcję przeora konwentu warszawskiego. W 1724 roku złożył tę funkcję, w związku z tym, że został wybrany na prowincjałem na kapitułę w Przemyślu[2]. Był kilkakrotnie wybierany na I dyskreta klasztoru wiśniowieckiego.
Był znanym kaznodzieją w wielu konwentach. Za życia opublikował 2 dzieła: