Historia Suchej Górnej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Historia Suchej Górnej, górniczej wsi w centralnej części Śląska Cieszyńskiego, sięga końca XIII wieku. Miejscowość została prawdopodobnie założona przez polskich benedyktynów z Tyńca koło Krakowa. W 1471 trafiła w ręce Piastów cieszyńskich. Przez kolejne wieki należała do różnych właścicieli, przy czym inni władali częścią północną, a inni południową. Kluczowe dla dalszego rozwoju wsi było połączenie obu części w połowie XIX wieku, kiedy Sucha Górna dostała się we władanie przedsiębiorczych Larisch-Mönnichów. Ci w 1911 otworzyli kopalnię Franciszek, w której stopniowo zatrudnienie znalazła znaczna część górnosuszan. Podczas II wojny światowej życie straciło kilkudziesięciu mieszkańców wsi (niektórzy w tzw. tragedii żywocickiej); górnosuszanie angażowali się w krajowy i zagraniczny ruch oporu.
Po zakończeniu wojny ma miejsce ponowny rozkwit górnictwa. W 1975 wieś została przyłączona do nowo wybudowanego Hawierzowa, w 1990 doszło jednak do jej ponownego usamodzielnienia.
Historia miejscowości jest ściśle związana z okolicznymi dawnymi wsiami Sucha Średnia i Dolna, które są dziś częścią Hawierzowa. Zwłaszcza w XX wieku na rozwój wsi duży wpływ miało jej położenie geograficzne. Znajduje się ona bowiem w Zagłębiu Ostrawsko-Karwińskim, więc w ostatnim stuleciu zmieniła charakter z pierwotnego rolniczego na górniczy. Jako że Sucha Górna leży na Śląsku Cieszyński, dotyczył jej bezpośrednio długotrwały polsko-czechosłowacki spór o ten region.