Indywidualne mistrzostwa Polski na żużlu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Indywidualne mistrzostwa Polski na żużlu – coroczna seria turniejów, wyłaniająca najlepszych spośród polskich żużlowców. Początki rozgrywania IMP sięgają początków sportu żużlowego w Polsce – pierwsze turnieje mistrzowskie rozgrywano na odpowiednio przystosowanych motocyklach drogowych, z podziałem na klasy, w zależności od pojemności silnika. Od 1949 roku, kiedy uformowały się struktury żużlowe w Polsce (m.in. powstały jednolite rozgrywki ligowe i regulamin), indywidualne mistrzostwa Polski rozgrywane są na niemal współczesnych zasadach. Rozgrywki o tytuł IMP prowadzone są pod patronatem Polskiego Związku Motorowego. Turniej finałowy poprzedza system eliminacji – obecnie 4 ćwierćfinały i 2 półfinały, choć w przeszłości zdarzało się, że przed ćwierćfinałami przeprowadzano jeszcze rundy wstępne (2 lub 4) lub eliminacje rozpoczynały się od razu od półfinałów.
W latach 1949-1952, 1957-1986 i 1989-2021 o tytule indywidualnego mistrza Polski decydował jednodniowy finał, w którym brało udział początkowo 13 zawodników (13 wyścigów), a później 16 (20 wyścigów; od sezonu 2013 dodatkowo wyścig półfinałowy oraz finałowy, do którego bezpośredni awans uzyskuje czołowa dwójka z części zasadniczej turnieju, a kolejne dwa miejsca uzupełnia dwóch najlepszych zawodników z półfinału). W latach 1953-1956 i ponownie od 2022 roku mistrz Polski jest wyłaniany w serii turniejów finałowych, rozgrywanych na kilku różnych torach. W latach 1987 i 1988 finał IMP rozgrywano w formie dwudniowego turnieju na tym samym torze. Od 1957 roku finał IMP odbywał się (z małymi wyjątkami) na torze drużynowego mistrza Polski z poprzedniego sezonu[1].
Zwycięzca oprócz medalu, szarfy oraz pucharu otrzymuje tzw. Czapkę Kadyrowa, jako nieoficjalne przechodnie trofeum. Na czapce mistrz wyszywa swoje nazwisko oraz rok, w którym tryumfował.