Język norweski
język z grupy północnogermańskiej języków germańskich / Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Język norweski?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Język norweski (norw. norsk) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich. Dialekty norweskie tworzą z dialektami szwedzkimi i dialektami duńskimi kontinuum, w którym występuje zjawisko asymetrycznej wzajemnej zrozumiałości (osobom znającym norweski łatwiej jest zrozumieć języki skandynawskich sąsiadów)[1]. Współczesny język norweski nie posiada ujednoliconego standardu wymowy; wszystkie dialekty uchodzą za równorzędne. Do zapisu wykorzystywane są dwa standardy piśmiennicze: bokmål (dosł. „język książkowy”) oraz nynorsk (dosł. „nowonorweski”). Język posiada status urzędowego w Norwegii[2].
| Obszar |
Norwegia, małe grupy w Szwecji, Danii i Stanach Zjednoczonych | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
5 milionów | ||||||||||
| Pismo/alfabet | |||||||||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||||||
| |||||||||||
| Status oficjalny | |||||||||||
| język urzędowy | Norwegia, Svalbard, Rada Nordycka | ||||||||||
| Organ regulujący | Rada Języka Norweskiego (Språkrådet) | ||||||||||
| Ethnologue | 1 narodowy↗ | ||||||||||
| Kody języka | |||||||||||
| Kod ISO 639-1↗ | no | ||||||||||
| Kod ISO 639-2↗ | nor | ||||||||||
| Kod ISO 639-3↗ | nor | ||||||||||
| IETF | no | ||||||||||
| Glottolog | norw1258 | ||||||||||
| Ethnologue | nor | ||||||||||
| GOST 7.75–97 | нор 506 | ||||||||||
| Linguist List | nor | ||||||||||
| SIL | not | ||||||||||
| Występowanie | |||||||||||
 Preferowany wariant języka pisanego w Norwegii według gmin: kolor niebieski – nynorsk; kolor czerwony – bokmål; kolor szary – brak preferencji | |||||||||||
| W Wikipedii | |||||||||||
| |||||||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||||||
Formalnie rzecz biorąc, oba warianty języka pisanego są równoważne i równouprawnione na podstawie ustawy o używaniu języka w urzędach publicznych z 1980 roku[2]. W praktyce wariant nynorsk preferowany jest tylko przez około 10% użytkowników języka[3], mimo że większość lokalnych odmian języka jest przezeń znacznie lepiej oddawana na piśmie[4]. Wpływ na to mają kwestie pozajęzykowe, związane z postrzeganiem obu form języka pisanego przez samych Norwegów, a także ich genezą – podczas gdy oparty na duńszczyźnie bokmål rozkwitał przede wszystkim w miastach, mający swe źródła w rodzimych norweskich dialektach nynorsk kojarzony jest głównie z obszarami wiejskimi.
Norweski jest jednym z języków Rady Nordyckiej. Dzięki Konwencji języków nordyckich obywatele państw nordyckich mówiący po norwesku mają prawo korzystać z tego języka w kontaktach z urzędami państwowymi, nie ponosząc przy tym żadnych kosztów związanych z ewentualnym tłumaczeniem[5]. Konwencja weszła w życie 1 marca 1987.