Języki austroazjatyckie
rodzina języków południowej Azji / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Języki austroazjatyckie – rodzina językowa skupiająca języki używane w południowo-wschodniej Azji oraz na małych obszarach rozrzuconych po Indiach i Bangladeszu. Termin „austroazjatyckie” pochodzi od łacińskiego słowa auster, oznaczającego południe i nazwy kontynentu – Azja. Należą do niej między innymi języki: mundajskie (munda), staromalakijskie, khasyjskie, nikobarskie oraz mon-khmerskie z językiem khmerskim. Wymienić tu jeszcze można grupę mieszaną z językami czam, radai i sedang, które powstały z nawarstwienia się dialektów austroazjatyckich na substrat austronezyjski.
Z rzeczonych języków tylko wietnamski, khmerski i mon mają długą tradycję piśmienniczą, a tylko wietnamski i khmerski oficjalny status (odpowiednio w Wietnamie i Kambodży). Reszta języków austroazjatyckich jest używana przez mniejszości etniczne. Powszechnie sądzi się, że pierwotny ich zasięg obejmował południowo-wschodnią Azję i wschodnią część subkontynentu indyjskiego, a dominacja na tych ziemiach innych języków – w tym indoeuropejskich, dajskich, drawidyjskich i sino-tybetańskich jest rezultatem późniejszych migracji ludności (na dowód podaje się m.in. zapożyczenia austroazjatyckie w tybeto-birmańskich językach wschodniego Nepalu).
Podejmowano próby udowodnienia pokrewieństwa między nimi a językami austronezyjskimi, tworząc tym samym nadrodzinę języków austryckich.