Jastrzębie Wrótka

Jastrzębie Wrótka (słow. Jastrabie vrátka, Sklenená štrbina, Sklenená štrbina pod Hrbom^[1]) – płytka przełęcz w środkowym fragmencie Jastrzębiej Grani w słowackiej części Tatr Wysokich. Na zachodzie graniczy z Jastrzębią Czubką we wschodniej grani Skrajnego Jastrzębiego Kopiniaka, zaś na wschodzie – z Jastrzębim Kopiniaczkiem. Siodło jest położone tuż obok tego ostatniego wzniesienia^[2].

Jastrzębie Wrótka

Jastrzębie Wrótka tuż na prawo od oznaczonego Jastrzębiego Kopiniaczka
Państwo	Słowacja
Pasmo	Tatry, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Jastrzębia Czubka, Jastrzębi Kopiniaczek
Położenie na mapie Tatr Jastrzębie Wrótka
Położenie na mapie Karpat Jastrzębie Wrótka
49°12′44,5″N 20°12′28,4″E

Stoki północne opadają z przełęczy do Doliny Jagnięcej, południowe – do Doliny Jastrzębiej. Ściana południowa jest przecięta środkowym fragmentem Kopiniaczkowej Drabiny. W jej dolnej części znajdują się dwa długie kominy. Oba w górze przechodzą w wybitne depresje. Lewa depresja dochodzi prosto do przełęczy, natomiast prawa kieruje się w stronę wierzchołka Jastrzębiego Kopiniaczka^[2].

Na Jastrzębie Wrótka, podobnie jak na inne obiekty w Jastrzębiej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsze drogi dla taterników wiodą na siodło granią z sąsiednich obiektów. Drogi poprowadzone ścianą południową są co najmniej nadzwyczaj trudne (V+ w skali UIAA)^[2].

Pierwsze wejścia:

• letnie prawdopodobne – Gyula Fehér, Ede Hruby i Jenő Serényi, 16 lipca 1905 r.,
• zimowe prawdopodobne – Andor Biber, Hugó Kierer, János Szabó i Géza Virág, 26 grudnia 1910 r.,
• zimowe pewne – Jadwiga Honowska, Zofia Krókowska i Jan Alfred Szczepański, 5 kwietnia 1928 r.^[2]

Spotykane są niekiedy błędne nazwy przełęczy: Skrajna Jastrzębia Szczerbina, Wyżnia Jastrzębia Przełączka, Szklana Szczerbina^[2].

Przypisy

1. Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-12-28].
2. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 23–24, 59. ISBN 83-217-2472-8.