Jerzy Ignacy Lubomirski
książę, generał polski / Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Ignacy Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. 15 marca 1687[1] w Krakowie, zm. 19 lipca 1753 w Rzeszowie) – generał major wojsk koronnych[2], chorąży wielki koronny od 1746, pisarz polny koronny w latach 1726–1732, książę, generał wojsk saskich. Kandydat do korony siedmiogrodzkiej i polskiej po śmierci Augusta II Mocnego, fundator klasztoru dla zakonu kapucynów w Rozwadowie.
![]() Jerzy Ignacy Lubomirski (portret autorstwa nieznanego artysty) | |
![]() Szreniawa bez Krzyża | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Żona | |
Dzieci |
Teodor Hieronim Lubomirski |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |