Jerzy Ignacy Lubomirski

książę, generał polski / Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jerzy Ignacy Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. 15 marca 1687[1] w Krakowie, zm. 19 lipca 1753 w Rzeszowie) – generał major wojsk koronnych[2], chorąży wielki koronny od 1746, pisarz polny koronny w latach 1726–1732, książę, generał wojsk saskich. Kandydat do korony siedmiogrodzkiej i polskiej po śmierci Augusta II Mocnego, fundator klasztoru dla zakonu kapucynów w Rozwadowie.

Quick facts: Data i miejsce urodzenia, Data i mi...
Jerzy Ignacy Lubomirski
Portret_ksi%C4%99cia_Jerzego_Ignacego_Lubomirskiego.jpg
Jerzy Ignacy Lubomirski (portret autorstwa nieznanego artysty)
POL_COA_Lubomirski_%28RGB_color%29.jpg
Szreniawa bez Krzyża
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1691
Kraków

Data i miejsce śmierci

19 lipca 1753
Rzeszów

Ojciec

Hieronim Augustyn Lubomirski

Żona

Marianna Denhoff
Joanna Lubomirska

Dzieci

Teodor Hieronim Lubomirski
Marianna Jordan
Adolf Lubomirski
Józefa Zofia Ponińska
Barbara Ponińska
Franciszek Grzegorz Lubomirski

Odznaczenia
POL_Order_Or%C5%82a_Bia%C5%82ego_BAR.svg D-SAX_Militaer_St-Heinrich_Orden_BAR.svg
Close