Język fenicki
martwy język z rodziny semickiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Język fenicki (fenic.: 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤊𐤍𐤏𐤍𐤉𐤌) – język należący do grupy kananejskiej z rodziny języków semickich, którym posługiwali się Fenicjanie. Znany przede wszystkim z napisów znajdowanych nad Morzem Śródziemnym.
Szybkie fakty Liczba mówiących, Pismo/alfabet ...
Liczba mówiących | |||||
---|---|---|---|---|---|
Pismo/alfabet | |||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
Status oficjalny | |||||
język urzędowy | starożytna Fenicja, starożytna Kartagina | ||||
Kody języka | |||||
ISO 639-2 | phn | ||||
ISO 639-3 | phn | ||||
IETF | phn | ||||
Glottolog | phoe1239 | ||||
GOST 7.75–97 | фик 738 | ||||
Dialekty | |||||
język punicki w zachodnich koloniach | |||||
Występowanie | |||||
Zasięg języka fenickiego (wraz z punickim) w starożytności | |||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Zamknij