Kalendarz szwedzki
kalendarz używany w Szwecji w latach 1700–1712 / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kalendarz szwedzki – wariant kalendarza juliańskiego, przesunięty względem niego o jeden dzień, używany w Szwecji od 1 marca 1700 do 30 lutego 1712 roku.
Inaczej niż wiele krajów katolickich, protestancka Szwecja nie przyjęła kalendarza gregoriańskiego w XVI wieku. W chwili jego wprowadzenia dekretem papieskim z 1582 różnica między nim a wcześniej obowiązującym kalendarzem juliańskim wynosiła 10 dni, z czasem powiększyła się do 11 dni. Ostatecznie w końcu XVII wieku szwedzkie władze podjęły decyzję o przejściu na nowy system liczenia czasu. Jednak, inaczej niż inne kraje protestanckie przyjmujące w tym okresie kalendarz gregoriański, Szwecja postanowiła nie dodawać od razu 11 dni w jednym roku, a rozłożyć to przejście w czasie: omijając wszystkie dni przestępne pomiędzy 1700 a 1740 rokiem[1]. Do 1740 miano również obchodzić Wielkanoc zgodnie z kalendarzem juliańskim, po czym miano przesunąć święta na datę wynikającą z wyliczeń szwedzkich astronomów[1]. Reforma kalendarzowa objęła także zależną od Szwecji Finlandię, ale nie szwedzkie posiadłości w krajach niemieckich, które – podobnie jak reszta krajów protestanckich – przyjęły kalendarz gregoriański w 1700 roku[2][3].
Faktycznie w lutym 1700 pominięto w kalendarzu datę 29 lutego, jednak wkrótce zaczęła się Wielka Wojna Północna, w związku z którą o przesunięciu kalendarza zapomniano w roku 1704[4] i 1708[5]. Powstał w ten sposób osobny kalendarz szwedzki, przesunięty zarówno względem juliańskiego, jak i gregoriańskiego[6]. Problem spróbowano naprawić w 1712 przyjmując na powrót kalendarz juliański i dodając w lutym dodatkowy, 30. dzień[1][4]. 30 lutego w kalendarzu szwedzkim odpowiadał dacie 29 lutego w kalendarzu juliańskim i 11 marca w gregoriańskim[5]. Ostatecznie, zgodnie z pierwotnym planem, w 1740 Szwecja zaczęła obchodzić święta wielkanocne zgodnie z wyliczeniami własnych naukowców, w innym terminie niż reszta krajów katolickich i protestanckich[1]. W 1753 ostatecznie przyjęła kalendarz gregoriański w najprostszy sposób, poprzez opuszczenie ostatnich 12 dni lutego[5][1]: po 17. nastąpił od razu 1 marca[7]. Własnego terminu świąt wielkanocnych używano w Szwecji i krajach od niej zależnych aż do 1844, kiedy przyjęto rozwiązania stosowane w innych krajach[1].