Kinematografia białoruska
ogół produkcji i dystrybucji filmowej na terenie Białorusi / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Kinematografia białoruska?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Kinematografia białoruska – ogół produkcji i dystrybucji filmowej na terenie Białorusi, przez którą rozumiane są: w latach 1922–1991 terytorium Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, od 1991 – państwo.
Kinematografia białoruska, początkowo jako część kinematografii Związku Radzieckiego, zaczęła produkować filmy poświęcone pamięci narodowej od połowy lat 20. XX wieku. Kino białoruskie od początku swego istnienia w ramach wytwórni Biełgoskino było silnie zideologizowane, a jego narodowa tożsamość ukształtowała się głównie w wyniku traumatycznych wydarzeń II wojny światowej. Odwilż w Związku Radzieckim w wyniku śmierci Józefa Stalina spowodowała, że białoruscy reżyserzy tacy jak Wiktor Turow, Riczard Wiktorow, Boris Stiepanow i Walentin Winogradow zyskali możliwość ukazywania działań białoruskiej partyzantki w trakcie II wojny światowej, jednak podkreślany przez nich tragizm przeżyć wojennych po dojściu do władzy w ZSRR Leonida Breżniewa był mniej akceptowalny. Od lat 70. na znaczeniu zyskały koprodukcje ukazujące ponadnarodową współpracę radzieckiej partyzantki na terenie Białorusi, a ów trend utrzymał się do momentu wyświetlenia w kinach przełomowego filmu wojennego Idź i patrz (1984) Elema Klimowa, zwiastującego epokę głasnosti i rozpad Związku Radzieckiego. Gdy Białoruś ogłosiła niepodległość w 1991, a w ciągu kilku kolejnych lat kraj pod rządami Alaksandra Łukaszenki zmienił się w dyktaturę, renomę za granicą zdobyła twórczość dokumentalisty Wiktara Daszuka, który poddawał gwałtownej krytyce uzurpację władzy przez Łukaszenkę.