Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na V Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1948 roku w Sankt Moritz.
Igrzyska w Sankt Moritz były pierwszymi igrzyskami olimpijskimi po II wojnie światowej. Podczas tych igrzysk rozegrano 22 konkurencje w dziewięciu dyscyplinach sportowych[1]. W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w 1936 roku w Garmisch-Partenkirchen[2], do kalendarza olimpijskiego włączono pięć konkurencji – cztery w narciarstwie alpejskim (zjazd i slalom kobiet i mężczyzn)[3] i skeletonowy ślizg mężczyzn, który po dwudziestoletniej przerwie został jednorazowo przywrócony do rywalizacji olimpijskiej[4].
W zawodach zaprezentowało się 668 sportowców (591 mężczyzn i 77 kobiet) z 28 państw. Ze względu na udział w II wojnie światowej, do uczestnictwa w zimowych igrzyskach w Sankt Moritz, jak również w letnich igrzyskach w Londynie, nie zostali zaproszeni Niemcy i Japończycy[1]. Dla pięciu krajów – Chile, Danii, Islandii, Korei Południowej i Libanu – start w 1948 roku był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla Korei i Libanu był to zarazem pierwszy start olimpijski, włączając w to również letnie igrzyska[5].
Medalistami olimpijskimi zostali przedstawiciele trzynastu państw, spośród których dziesięć państw zdobyło przynajmniej jeden złoty medal. Dla piętnastu reprezentacji oznaczało to zatem brak medalu na tych igrzyskach. Najwięcej medali – po dziesięć – zdobyli reprezentanci Norwegii, Szwecji i Szwajcarii, przy czym Norwegowie i Szwedzi mieli na koncie cztery złote medale, a Szwajcarzy trzy[1].
Pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Włoch, i zarazem pierwsze złoto dla tego kraju, zdobył Nino Bibbia w ślizgu skeletonowym[6][7]. Z kolei pierwsze złoto zimowych igrzysk dla Belgii wywalczyli Micheline Lannoy i Pierre Baugniet w konkursie par sportowych[8]. Był to zarazem pierwszy belgijski medal zimowych igrzysk od 1928 roku[9]. W tej samej konkurencji Andrea Kékesy i Ede Király zdobyli pierwszy w historii srebrny medal dla reprezentacji Węgier[10]. Na poprzednich dwóch igrzyskach – w Lake Placid i Garmisch-Partenkirchen – w węgierskim dorobku znalazły się wyłącznie brązowe medale[11]. Również pierwszy w historii srebrny medal dla swojego kraju zdobyli hokeiści reprezentacji Czechosłowacji. Był to drugi medal, po brązowym w 1928 roku, wywalczony dla tego kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich[12].
Najlepsze w ich dotychczasowej historii startów w zimowych igrzyskach olimpijskich występy osiągnęli również reprezentanci Szwecji, Szwajcarii, Francji i Kanady. Szwedzi, Szwajcarzy i Francuzi osiągnęli najlepszy wynik zarówno biorąc pod uwagę liczbę złotych medali, jak i wszystkich łącznie[13][14][15]. Francuzi, a także Kanadyjczycy, po raz pierwszy zakończyli zimowe igrzyska z dorobkiem dwóch złotych medali[15][16]. Największą sumę medali w historii swoich startów odnotowali również Austriacy, jednak ich wynik był słabszy pod względem liczby złotych medali od rezultatu osiągniętego w Chamonix – w Sankt Moritz zdobyli jeden złoty medal, a w Chamonix dwa[17].
Najlepszy od 1928 roku wynik medalowy w zimowych igrzyskach olimpijskich uzyskali reprezentanci Finlandii[18], a najlepszy od 1932 roku – reprezentanci Stanów Zjednoczonych[19]. Z kolei dla Norwegów był to niemal najsłabszy występ w historii – drugi raz, po igrzyskach w 1932 roku, zdobyli oni tylko dziesięć medali[20].
Jedynym krajem, który zdobył medale na poprzednich zimowych igrzyskach, a nie dokonał tego w Sankt Moritz, byli nieuczestniczący w zawodach olimpijskich Niemcy[2][1].
Konkurencje olimpijskie wyłoniły łącznie 123 medalistów, spośród których jedenaścioro zdobyło co najmniej dwa medale. Siedmioro z multimedalistów przynajmniej raz stanęło na najwyższym stopniu podium. Jedynym trzykrotnym medalistą igrzysk w Sankt Moritz został francuski alpejczyk, Henri Oreiller, w którego dorobku znalazły się dwa złote i jeden srebrny medal. Dwa tytuły mistrza olimpijskiego zdobył również szwedzki biegacz narciarski, Martin Lundström[1].