Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na VIII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1960 roku w Squaw Valley.
W ramach igrzysk w Squaw Valley rozegrano 27 konkurencji w ośmiu dyscyplinach sportowych[1], czyli o trzy konkurencje więcej niż podczas poprzednich zimowych igrzysk, które rozegrano w Cortinie d’Ampezzo[2]. W programie zawodów olimpijskich w 1960 roku po raz pierwszy znalazł się biathlon (bieg indywidualny mężczyzn)[3] oraz biegi łyżwiarskie kobiet na czterech dystansach[4]. Z kolei po raz pierwszy w historii nie przeprowadzono rywalizacji olimpijskiej w bobslejach. Wynikało to z kontrowersyjnej decyzji komitetu organizacyjnego igrzysk, który odmówił zbudowania toru bobslejowego, argumentując, że zawody te cieszą się zainteresowaniem małej liczby reprezentacji[5].
W zawodach olimpijskich w Squaw Valley uczestniczyło 665 sportowców (521 mężczyzn i 144 kobiety) z 30 państw[1]. Dla Związku Południowej Afryki występ był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich[6].
Medalistami zostali przedstawiciele 14 państw, zatem 16 reprezentacji zakończyło igrzyska z zerowym dorobkiem medalowym. Zwycięzcą klasyfikacji medalowej został Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Sportowcy z tego kraju zdobyli 21 medali – 7 złotych, 5 srebrnych i 9 brązowych[1]. Był to trzeci z rzędu start olimpijski sportowców z ZSRR, po zimowych i letnich igrzyskach w 1956, podczas których zostali oni zdobywcami największej liczby medali[2][7].
Dla Stanów Zjednoczonych były to czwarte igrzyska, po letnich w 1904 i 1932 oraz zimowych w 1932, na których kraj ten wystąpił w roli gospodarza. Występ amerykańskich sportowców w Squaw Valley był jednak najsłabszym z tych czterech startów. Mimo to pod względem liczby medali osiągnęli oni najlepszy rezultat na zimowych igrzyskach olimpijskich od 1952 roku[8]. Po raz trzeci w zimowych igrzyskach olimpijskich Niemcy wystawili wspólną reprezentację dla zawodników z RFN i NRD. Niemieccy reprezentanci osiągnęli najlepszy wynik z dotychczasowych startów w zimowych igrzyskach olimpijskich, a także drugi występ olimpijski, po Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1956, z dorobkiem czterech złotych medali[9]. Reprezentanci Kanady zaliczyli najlepszy zimowy start olimpijski – drugi po igrzyskach w 1948, zakończony z dwoma złotymi medalami[10].
Reprezentacje Czechosłowacji, Holandii i Polski po raz drugi w historii zdobyły medale na zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla Czechosłowacji, która w poprzednich startach zdobyła srebro w hokeju na lodzie na igrzyskach w 1948 roku, srebrny medal zdobył Karol Divín w łyżwiarstwie figurowym[11]. Dla Holandii dwa pierwsze medale od 1952 roku zdobyli Sjoukje Dijkstra w łyżwiarstwie figurowym i Jan Pesman w szybkim[12]. Z kolei dla Polski był to drugi z rzędu zimowy start z dodatnim dorobkiem medalowym. Na podium olimpijskim w łyżwiarskim biegu na 1500 m stanęły Elwira Seroczyńska i Helena Pilejczyk, zdobywając srebro i brąz[13][14]. Pierwsze od 1948 roku złoto olimpijskie na zimowych igrzyskach dla Francji zdobył natomiast Jean Vuarnet w narciarstwie alpejskim[15][16]. Najlepszy zimowy start od 1948 roku pod względem liczby złotych medali zaliczyli również Szwedzi[17], a najlepszy występ olimpijski od zimowych igrzysk w 1952 roku uzyskali Norwegowie, zarówno pod względem złotych, jak i wszystkich medali[18].
Najsłabszy występ olimpijski od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1936, biorąc pod uwagę letnie i zimowe starty, zaliczyli reprezentanci Włoch[19]. Dla Austriaków również był to najsłabszy występ od 1936 roku, jednak wliczając tylko zimowe starty[20]. Z kolei Finowie odnotowali najsłabszy występ olimpijski od igrzysk w Sankt Moritz w 1948 roku[21].
Dwa kraje, które zdobyły medale na poprzednich zimowych igrzyskach, nie dokonały tego w Squaw Valley. Były to Japonia[22] i Węgry. Dla Węgrów był to pierwszy od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1928 start olimpijski zakończony z zerowym dorobkiem medalowym[23].
Podczas igrzysk medale zdobyło 131 sportowców. Piętnaścioro zdobyło przynajmniej dwa medale, a dziesięcioro spośród nich przynajmniej jedno złoto. Jedynym trzykrotnym medalistą igrzysk został Veikko Hakulinen, który zdobył po jednym medalu każdego koloru w biegach narciarskich. Jedynymi dwukrotnymi mistrzami olimpijskimi zostali natomiast panczeniści – Lidija Skoblikowa i Jewgienij Griszyn[1].