Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (ang. Convention on International Civil Aviation), znana również jako konwencja chicagowska (ang. Chicago Convention) – umowa międzynarodowa regulująca kwestie z zakresu prawa lotniczego, główne źródło międzynarodowego prawa lotniczego, sporządzona w Chicago 7 grudnia 1944, obowiązująca od 4 kwietnia 1947.
Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym | |
Przedmiot regulacji |
międzynarodowe prawo lotnicze |
---|---|
Podpisanie |
7 grudnia 1944 |
Wejście w życie |
4 kwietnia 1947 |
Depozytariusz | |
Liczba sygnatariuszy |
52 |
Liczba stron |
193 |
Strona internetowa | |
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Konwencja ustanowiła Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO), będącą organizacją wyspecjalizowaną systemu Narodów Zjednoczonych. Konwencja zawiera przepisy dotyczące zwierzchnictwa w przestrzeni powietrznej, rejestracji statku powietrznego, wzajemnego uznawania licencji i certyfikatów, zakazu użycia broni wobec cywilnego statku powietrznego, międzynarodowych standardów i zalecanych metod postępowania, a także inne szczegółowe prawa państw stron konwencji. Jest też statutem ICAO.