Krańcowa skłonność do konsumpcji
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Krańcowa skłonność do konsumpcji (ang. marginal propensity to consume) – parametr opisujący, jaką część przyrostu dochodu do dyspozycji gospodarstwo domowe jest skłonne przeznaczyć na zwiększenie konsumpcji.
Przykładowo, jeżeli KSK wynosi 0,75, wzrost dochodu do dyspozycji gospodarstwa domowego o 10 zł spowoduje zwiększenie konsumpcji w tym gospodarstwie o 7,50 zł (pozostałe 2,5 zł zasili oszczędności). Krańcowa skłonność do konsumpcji oraz krańcowa skłonność do oszczędzania (KSO) przyjmują wartości z zakresu <0,1>, a ich suma zawsze równa jest jedności: