Kryzys dynastyczny w Bizancjum z przełomu VII i VIII wieku
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kryzys dynastyczny w Bizancjum z przełomu VII i VIII wieku, lub Dwudziestoletnia anarchia – osłabienie do jakiego doszło w Cesarstwie Wschodniorzymskim po pierwszym obaleniu Justyniana II w 695 roku. Po tym wydarzeniu w ciągu następnych dwudziestu dwóch lat rządziło aż siedmiu cesarzy przez co w kraju panował zamęt zarówno w polityce wewnętrznej, jak i zewnętrznej.