LCVP
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Landing Craft, Vehicle, Personnel (LCVP) lub łódź Higginsa – typ barek desantowych szeroko stosowanych do desantów podczas II wojny światowej. LCVP została zaprojektowana przez Andrew Higginsa w Luizjanie, na podstawie łodzi wykonanych do pracy na bagnach i moczarach. Zbudowano ok. 20 000 jednostek – w Higgins Industries i przez licencjobiorców.
Schemat barki LCVP | |||
Kraj budowy | |||
---|---|---|---|
Użytkownicy | |||
Stocznia |
Higgins Industries i inni | ||
Wejście do służby |
1935 | ||
Wycofanie |
1950 | ||
Zbudowane okręty |
20 000 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność |
8200 kg | ||
Długość |
11,05 m | ||
Szerokość |
3,30 m | ||
Zanurzenie |
0,91 m na rufie, 0,66 m na dziobie | ||
Napęd |
silnik wysokoprężny Gray Marine, 225 hp (168 kW) lub benzynowy Hall-Scott, 250 hp (186 kW) | ||
Prędkość |
12 węzłów (22 km/h) | ||
Załoga |
4 (sternik, mechanik, 2 marynarzy pokładowych, którzy pełnili również funkcję strzelców km) oraz 36 żołnierzy desantu lub samochód terenowy typu jeep | ||
Uzbrojenie |
2 x karabin maszynowy Browning M1919 kal. 7,62 mm | ||
|
Typowa konstrukcja wykonana była ze sklejki. Płaskodenna łódź mogła przewozić 36-osobowy pluton do brzegu z prędkością 9 węzłów (17 km/h). Żołnierze wsiadali schodząc po sieci zawieszonej na transportowcu; wychodzili przez opuszczoną rampę.