Latino sine flexione
międzynarodowy język pomocniczy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Latino sine flexione[1][2], niekiedy latina sine flexione[3][4] (łac. „łacina bez fleksji”) – sztuczny język opracowany w latach 1903–1904 przez włoskiego matematyka Giuseppego Peana[2].
Pismo/alfabet | |||
---|---|---|---|
Klasyfikacja genetyczna | |||
Status oficjalny | |||
język urzędowy | – | ||
Organ regulujący | Academia pro Interlingua | ||
Kody języka | |||
ISO 639-2 | art | ||
ISO 639-3 | brak | ||
IETF | la-peano | ||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język ten powstał w oparciu o łacinę – Peano przejął wszystkie wyrazy z klasycznej łaciny oraz każdy wyraz, który istniał przynajmniej w dwóch językach pochodzenia łacińskiego, dzięki czemu nie musiał stosować form opisowych, sprawiających kłopot w łacinie[1]. Uważa się go za pierwszą w pełni udaną próbę uproszczenia łaciny[2]. Współcześnie bywa stosowany w niektórych publikacjach międzynarodowych, między innymi przez astronomów, poza tym jednak jest praktycznie nieużywany[2].
Nazywany był także „interlingua”[1] lub (dla odróżnienia od interlinguy IALA) „interlingua Peana”[5].