Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – bieg na 100 m mężczyzn
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bieg na dystansie 100 metrów mężczyzn był jedną z konkurencji lekkoatletycznych rozgrywanych podczas V Igrzysk Olimpijskich w Sztokholmie. Biegi eliminacyjne i półfinałowe rozegrane zostały 6 lipca 1912 roku, zaś bieg finałowy — 7 lipca 1912 roku. Mistrzem olimpijskim w tej konkurencji został Amerykanin Ralph Craig. W rywalizacji wzięło udział 70 biegaczy z 22 reprezentacji.
- Główny artykuł: Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912.
Sytuacja przed igrzyskami nie przed stawiała się klarownie. Od IV Letnich Igrzysk Olimpijskich na arenie międzynarodowej nie pojawił się zdecydowany kandydat do złota. W latach 1909-1911 trzech różnych sprinterów wygrywało bieg na 100 metrów podczas Amatorskich Mistrzostw Stanów Zjednoczonych (William Martin w 1909 r., James Rosenberger w 1910 r., Gwinn Henry w 1911 r.), lecz żaden z nich nie startował w tej konkurencji w Sztokholmie. Kolejnym z kandydatów był zawodnik południowoafrykański George Patching, zwycięzca Amatorskich Mistrzostw Afryki w latach 1910-1911. Podczas próby przedolimpijskiej w Stanach Zjednoczonych Ira Courtney wygrał próbę zachodnią, Clement Wilson próbę w stanach centralnych, zaś Howard Drew — próbę wschodnią. Ralph Craig zakończył próbę wschodnią na drugim miejscu. Rekordzistami świata (czas 10,5 sekundy) było troje Niemców: Richard Rau, Erwin Kern i Emil Ketterer. Wszyscy trzej wystartowali w Sztokholmie, lecz Rau i Kern odpadli w biegach półfinałowych, zaś Ketterer odpadł w fazie eliminacyjnej.
W rundzie eliminacyjnej Amerykanin Donald Lippincott złamał w szesnastym biegu rekord olimpijski z czasem 10,6 sekundy. Do finału awansowali zwycięzcy biegów półfinałowych. Pięciu z nich było reprezentantami Stanów Zjednoczonych.
W biegu finałowym Howard Drew nie pojawił się na starcie, gdyż zerwał on mięsień na finiszu swojego półfinału. Finał był naznaczony wieloma falstartami — sześcioma, siedmioma lub ośmioma (w zależności od źródła). Po jednym z tych falstartów Craig i Lippincott przebiegli całe sto metrów. Jak później komentował Craig: Było siedem falstartów, z czego ja zrobiłem jeden z nich. Jeden z Amerykanów startujących w Paryżu w 1900 roku powiedział mi, że jeśli kiedykolwiek uda mi się pojechać na igrzyska i zauważę, że ktoś poruszy choćby mięśniem — ja też muszę.Don Lippincott i ja przebiegliśmy cały dystans po jednym z falstartów. Zagraniczni sędziowie byli tak niekompetentni, że bałem się przerwać bieg nawet po drugim wystrzale. Tak jak mówiłem — jeśli coś zauważę, nie mogę się cofnąć. Usłyszałem drugi strzał, ale nie wierzyłem w niego".