Loading AI tools
lista w projekcie Wikimedia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Waga superśrednia została wprowadzona w roku 1984 przez IBF, a następnie przyjęta przez WBA (1987), WBO (1988) i WBC (1988). Jej limit wynosi 168 funtów (76,2 kg).
Pierwszym mistrzem świata był od roku 1984 Brytyjczyk Murray Sutherland. Każda z organizacji boksu zawodowego uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:
Zdobycie tytułu |
Utrata tytułu |
Mistrz | Organizacja | Obrona tytułu | |
---|---|---|---|---|---|
28 marca 1984 | 22 lipca 1984 | Murray Sutherland | Wielka Brytania | IBF | 0 |
Sutherland został inauguracyjnym mistrzem IBF zwyciężając na punkty Erniego Singletaryego[1]. | |||||
22 lipca 1984 | 6 grudnia 1987 | Park Chong-pal | Korea Południowa | IBF | 8 |
Park zrezygnował z tytułu IBF zostając inauguracyjnym mistrzem WBA[2]. | |||||
6 grudnia 1987 | 23 maja 1988 | Park Chong-pal | Korea Południowa | WBA | 1 |
Park został inauguracyjnym mistrzem WBA po zwycięstwie nad Jesusem Gallardo przez TKO w 2r[3]. | |||||
11 marca 1988 | 1989 | Graciano Rocchigiani | Niemcy | IBF | 3 |
Rocchigiani zdobył wakujący tytuł IBF zwyciężając Vincenta Boulware przez TKO w 8r. Zwakował tytuł przechodząc do wyższej kategorii[4]. | |||||
23 maja 1988 | 28 maja 1989 | Fulgencio Obelmejias | Wenezuela | WBA | 0 |
4 listopada 1988 | 28 kwietnia 1990 | Thomas Hearns | Stany Zjednoczone | WBO | 2 |
Hearns został inauguracyjnym mistrzem WBO po pokonaniu na punkty Jamesa Kinchena. Zwakował tytuł przechodząc do wyższej kategorii po zwycięskiej obronie z Michaelem Olajide[5]. | |||||
7 listopada 1988 | 1990 | Sugar Ray Leonard | Stany Zjednoczone | WBC | 2 |
Leonard został inauguracyjnym mistrzem WBC po zwycięstwie nad Dannym Lalonde przez TKO w 9r. Zrezygnował z tytułu[6]. | |||||
28 maja 1989 | 30 marca 1990 | Baek In-chul | Korea Południowa | WBA | 2 |
27 stycznia 1990 | 18 maja 1991 | Lindell Holmes | Stany Zjednoczone | IBF | 3 |
30 marca 1990 | 5 kwietnia 1991 | Christophe Tiozzo | Francja | WBA | 2 |
21 września 1991 | 18 marca 1995 | Chris Eubank | Wielka Brytania | WBO | 14 |
15 grudnia 1990 | 3 października 1992 | Mauro Galvano | Włochy | WBC | 2 |
5 kwietnia 1991 | 12 września 1992 | Víctor Córdoba | Panama | WBA | 1 |
18 maja 1991 | 10 stycznia 1992 | Darrin Van Horn | Stany Zjednoczone | IBF | 1 |
10 stycznia 1992 | 13 lutego 1993 | Iran Barkley | Stany Zjednoczone | IBF | 0 |
12 września 1992 | 26 lutego 1994 | Michael Nunn | Stany Zjednoczone | WBA | 4 |
3 października 1992 | 2 marca 1996 | Nigel Benn | Wielka Brytania | WBC | 9 |
13 lutego 1993 | 18 listopada 1994 | James Toney | Stany Zjednoczone | IBF | 3 |
26 lutego 1994 | 12 sierpnia 1994 | Steve Little | Stany Zjednoczone | WBA | 0 |
12 sierpnia 1994 | 12 czerwca 1999 | Frankie Liles | Stany Zjednoczone | WBA | 7 |
18 listopada 1994 | 22 listopada 1996 | Roy Jones Jr. | Stany Zjednoczone | IBF | 5 |
Roy Jones Jr. pozostawił wakujący tytuł IBF zostając tymczasowym mistrzem WBC w wadze półciężkiej[7]. | |||||
18 marca 1995 | 5 lipca 1997 | Steve Collins | Irlandia | WBO | 7 |
Collins pozostawił wakujący tytuł ogłaszając zakończenie kariery po zwycięskiej obronie tytułu z Craigem Cummingsem przez TKO w 3r[8]. | |||||
2 marca 1996 | 6 lipca 1996 | Thulani Malinga | Południowa Afryka | WBC | 0 |
6 lipca 1996 | 12 października 1996 | Vincenzo Nardiello | Włochy | WBC | 0 |
12 października 1996 | 19 grudnia 1997 | Robin Reid | Wielka Brytania | WBC | 3 |
21 czerwca 1997 | 24 października 1998 | Charles Brewer | Stany Zjednoczone | IBF | 3 |
11 października 1997 | 4 marca 2006 | Joe Calzaghe | Wielka Brytania | WBO | 21 |
19 grudnia 1997 | 27 marca 1998 | Thulani Malinga | Południowa Afryka | WBC | 0 |
27 marca 1998 | 23 października 1999 | Richie Woodhall | Wielka Brytania | WBC | 2 |
24 października 1998 | 15 marca 2003 | Sven Ottke | Niemcy | IBF | 17 |
12 czerwca 1999 | 8 kwietnia 2000 | Byron Mitchell | Stany Zjednoczone | WBA | 1 |
23 października 1999 | 6 maja 2000 | Markus Beyer | Niemcy | WBC | 1 |
8 kwietnia 2000 | 2000 | Bruno Girard | Francja | WBA | 1 |
Girard został pozbawiony tytułu WBA za odmowę walki rewanżowej z Mannym Siacą i przejście do wagi półciężkiej[9]. | |||||
6 maja 2000 | 1 września 2000 | Glenn Catley | Wielka Brytania | WBC | 0 |
1 września 2000 | 15 grudnia 2000 | Dingaan Thobela | Południowa Afryka | WBC | 0 |
15 grudnia 2000 | maj 2001 | Dave Hilton Jr. | Kanada | WBC | 0 |
Hilton został pozbawiony tytułu po skazaniu na siedem lat więzienia[10]. | |||||
3 marca 2001 | 15 marca 2003 | Byron Mitchell | Stany Zjednoczone | WBA | 2 |
10 lipca 2001 | 5 kwietnia 2003 | Eric Lucas | Kanada | WBC | 3 |
15 marca 2003 | 27 marca 2004 | Sven Ottke | Niemcy | WBA i IBF | 4 |
Ottke pozostawił wakujące tytuły ogłaszając jako niepokonany zakończenie kariery. | |||||
5 kwietnia 2003 | 5 czerwca 2004 | Markus Beyer | Niemcy | WBC | 2 |
5 maja 2004 | 12 listopada 2004 | Manny Siaca | Portoryko | WBA | 0 |
5 czerwca 2004 | 9 października 2004 | Cristian Sanavia | Włochy | WBC | 0 |
2 października 2004 | 4 marca 2006 | Jeff Lacy | Stany Zjednoczone | IBF | 4 |
9 października 2004 | 14 października 2006 | Markus Beyer | Niemcy | WBC | 5 |
12 listopada 2004 | 14 października 2006 | Mikkel Kessler | Dania | WBA | 4 |
4 marca 2006 | 27 listopada 2006 | Joe Calzaghe | Wielka Brytania | IBF i WBO | 1 |
Calzaghe zrezygnował z tytułu IBF preferując obronę tytułu WBO z Peterem Manfredo zamiast z oficjalnym pretendentem IBF Robertem Stieglitzem. | |||||
14 października 2006 | 3 listopada 2007 | Mikkel Kessler | Dania | WBA Super i WBC | 1 |
27 listopada 2006 | 3 listopada 2007 | Joe Calzaghe | Wielka Brytania | WBO | 2 |
3 marca 2007 | 19 października 2007 | Alejandro Berrio | Kolumbia | IBF | 0 |
19 października 2007 | 26 czerwca 2012 | Lucian Bute | Kanada | IBF | 9 |
3 listopada 2007 | 2008 | Joe Calzaghe | Wielka Brytania | WBA Super, WBC i WBO | 0 |
Calzaghe pozostawił wakujące tytuły przechodząc do kategorii półciężkiej. | |||||
21 czerwca 2008 | 21 listopada 2009 | Mikkel Kessler | Dania | WBA | 2 |
Kessler zdobył wakujący tytuł WBA zwyciężając Dimitri Sartisona przez KO w 12r[11]. | |||||
27 września 2008 | 10 stycznia 2009 | Denis Inkin | Rosja | WBO | 0 |
Inkin zdobył wakujący tytuł WBO wygrywając z Fulgencio Zunigą[12]. | |||||
6 grudnia 2008 | 24 kwietnia 2010 | Carl Froch | Wielka Brytania | WBC | 2 |
10 stycznia 2009 | 22 sierpnia 2009 | Károly Balzsay | Węgry | WBO | 1 |
22 sierpnia 2009 | 25 sierpnia 2012 | Robert Stieglitz | Niemcy | WBO | 6 |
21 listopada 2009 | 17 grudnia 2011 | Andre Ward | Stany Zjednoczone | WBA Super | 4 |
21 listopada 2009 | lipiec 2011 | Dimitri Sartison | Niemcy | WBA | 1 |
Sartison zdobył wakujący po awansie Kesslera na super mistrza tytuł regularny zwyciężając przez TKO w 6r Stjepana Božiča. Zwakował tytuł z powodu poważnej kontuzji kolana. | |||||
24 kwietnia 2010 | 2010 | Mikkel Kessler | Dania | WBC | 0 |
Kessler pozostawił wakujący tytuł WBC ze względu na poważną kontuzję oka. | |||||
27 listopada 2010 | 17 grudnia 2011 | Carl Froch | Wielka Brytania | WBC | 1 |
Froch zdobył wakujący tytuł WBC wygrywając z Arthurem Abrahamem[13]. | |||||
26 sierpnia 2011 | październik 2012 | Károly Balzsay | Węgry | WBA | 1 |
Balzsay zdobył wakujący tytuł WBA zwyciężając Stanisława Kasztanowa (Ukraina) niejednogłośnie na punkty. Został pozbawiony tytułu nie mogąc, ze względu na przewlekłą kontuzję, zmierzyć się z obowiązkowym pretendentem Brianem Magee. | |||||
17 grudnia 2011 | kwiecień 2013 | Andre Ward | Stany Zjednoczone | WBA Super i WBC | 1 |
Ward został pozbawiony tytułu WBC. | |||||
26 czerwca 2012 | 25 maja 2013 | Carl Froch | Wielka Brytania | IBF | 2 |
Froch 25 maja 2013 pokonał Mikkela Kesslera i połączył tytuły mistrza świata federacji IBF i WBA. | |||||
25 sierpnia 2012 | 23 marca 2013 | Arthur Abraham | Niemcy | WBO | 1 |
październik 2012 | 8 grudnia 2012 | Brian Magee | Wielka Brytania | WBA | 0 |
Magee 30 lipca 2011 pokonał jednogłośnie na punkty Jaime Barbozę z Kostaryki i został tymczasowym mistrzem WBA. Po pozbawieniu tytułu Károlya Balzsaya został awansowany na mistrza regularnego. | |||||
8 grudnia 2012 | 25 maja 2013 | Mikkel Kessler | Dania | WBA | 0 |
23 marca 2013 | 1 marca 2014 | Robert Stieglitz | Niemcy | WBO | 2 |
kwiecień 2013 | Nadal | Andre Ward | Stany Zjednoczone | WBA Super | 1 |
25 maja 2013 | 3 lutego 2015 | Carl Froch | Wielka Brytania | WBA i IBF | 2 |
Froch 3 lutego 2015 zrezygnował z tytułu mistrza świata federacji IBF. | |||||
22 czerwca 2013 | 16 sierpnia 2014 | Sakio Bika | Australia | WBC | 1 |
Bika zdobył wakujący tytuł zwyciężając Mario Antonio Peribana (Meksyk). | |||||
1 marca 2014 | Nadal | Arthur Abraham | Niemcy | WBO | 4 |
16 sierpnia 2014 | 24 kwietnia 2015 | Anthony Dirrell | Stany Zjednoczone | WBC | 0 |
3 lutego 2015 | 5 maja 2015 | Carl Froch | Wielka Brytania | WBA | 0 |
Froch został 6 maja 2015 pozbawiony tytułu mistrza świata WBA. | |||||
24 kwietnia 2015 | Nadal | Badou Jack | Szwecja | WBC | 0 |
9 maja 2015 | Nadal | Fiodor Czudinow | Rosja | WBA | 0 |
Czudinow, który od 11 grudnia 2014 był tymczasowym mistrzem WBA, został 9 maja 2015 mistrzem regularnym po pokonaniu Felixa Sturma. | |||||
23 maja 2015 | Nadal | James DeGale | Wielka Brytania | IBF | 0 |
DeGale zdobył wakujący tytuł mistrzowski IBF po pokonaniu na punkty Andre Dirrella.. |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.