Litania loretańska
modlitwa katolicka / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Litania loretańska (łac. Litaniae Lauretanae) – litania katolicka na cześć Matki Bożej. Po wstępnym błaganiu, skierowanym do Trójcy Świętej, następują krótkie wezwania do Matki Bożej, w których uwydatnione są Jej szczególniejsze cnoty. Od wezwania „Różo duchowna” rozpoczyna się szereg chwalebnych tytułów, które określają kolejno, jak była wyobrażana, kim jest dla wiernych i jakie stanowisko zajmuje w Królestwie niebieskim. Użycie litanii loretańskiej w ramach nabożeństw paraliturgicznych zatwierdzone jest przez Stolicę Apostolską i uposażone licznymi odpustami.
Litania loretańska nazywana jest także litanią do Najświętszej Maryi Panny. Przymiotnik „loretańska” w nazwie Litanii pochodzi od włoskiego miasta Loretto, gdzie w bazylice, zgodnie z podaniami, znajduje się, przewieziony z Nazaretu, domek Świętej Rodziny, w którym mieszkała Matka Boża i w którym objawił się jej archanioł Gabriel. Litania do Najświętszej Maryi Panny była tam szczególnie propagowana i odmawiana. Nie narodziła się jednak w Loretto. Źródła podają, że powstała już w XII wieku we Francji, lecz pierwsza wersja nie zachowała się. Pośród licznych schematów litanii maryjnych utrwalił się właśnie ten, który był używany od pierwszej połowy XVI wieku w Loretto. Stąd nazwa litania loretańska. W 1587 papież Sykstus V związał z jej odmawianiem przywilej 200 dni odpustu[1]. Określenie „Litania loretańska” stosowane było częściej od 1575, kiedy to dyrektor chóru w Loreto, Costanzo Porta skomponował najstarsze znane opracowanie muzyczne litanii na 8 głosów (Litaniae deiparae Virginis Mariae octo vocum). Mnożące się litanie i wezwania, często posiadające szkodliwe elementy, doprowadziły do zniesienia przez papieża Klemensa VIII w 1601 wszystkich litanii z wyjątkiem litanii loretańskiej i Litanii do Wszystkich Świętych. Natomiast w 1631 zakazano wprowadzania wszelkich zmian w litanii bez zezwolenia Stolicy Apostolskiej, co bezpośrednio wpłynęło na jej ujednolicenie i upowszechnienie[1][2].
Dużą rolę w propagowaniu Litanii odegrały zakony katolickie, m.in. dominikanie, kapucyni, karmelici, a poza Kościołem katolickim, mariawici.
Litanie oraz 7 psalmów pokutnych od najdawniejszych czasów Kościoła w połączeniu z pacierzami kapłańskimi odmawiano przy nabożeństwie publicznym.
Za odmówienie Litanii loretańskiej można uzyskać odpust cząstkowy po spełnieniu określonych warunków[3].