Po śmierci swojego ojca w 1384 r. odziedziczył wszystkie jego tytułu i pretensje do królestwa Neapolu. W 1386 r. zmarł konkurent Andegawenów do władzy w Neapolu, Karol III z Durazzo. Królem został jego syn Władysław. Ludwikowi II udało się uzyskać wsparcie antypapieżaKlemensa VII, który 1 listopada 1389 r. koronował Ludwika na króla Neapolu. Rok później Ludwik wyprawił się do Italii i wygnał Władysława z Neapolu.
Ludwik kontrolował królestwo Neapolu do 1399 r., kiedy to został wyparty zeń przez Władysława. Pozostał jednak w Italii i kontynuował wojnę z konkurentem. W 1409 r. odbił z rąk Władysława Rzym. W 1411 r., jako sojusznik antypapieża Jana XXIII, pokonał Władysława pod Roccasecca. Wkrótce jednak Ludwik utracił poparcie Neapolitańczyków i powrócił do Francji. Zmarł w 1417 r. w zamku Angers i tam został pochowany.
2 grudnia 1400 r. w Arles poślubił Jolantę (1384 – 14 listopada 1443), córkę króla AragoniiJana I Myśliwego i Jolanty, córki Roberta I, księcia de Bar. Małżeństwo to dało Ludwikowi i jego potomkom prawa do tronu Aragonii. Ludwik i Jolanta mieli razem trzech synów i trzy córki:
.svg)
