Luis Paret y Alcázar
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Luis Paret y Alcázar (ur. 11 lutego 1746 w Madrycie, zm. 14 lutego 1799 tamże) – hiszpański malarz, przedstawiciel hiszpańskiego rokoka[1].
Autoportret (ok. 1779) | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Narodowość | |||
Dziedzina sztuki | |||
Epoka | |||
|
Jego ojciec był Francuzem a matka Hiszpanką. Studiował na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda w Madrycie, gdzie jego nauczycielem był Antonio González Velázquez. Był protegowanym infanta Luisa Burbona, (brata Karola III), który opłacił mu studia w Rzymie w latach 1763–66. W 1775 r. Karol III wygnał malarza z Madrytu oskarżając go o sprowadzanie na dwór młodych dziewcząt dla infanta Luisa. W konsekwencji Paret wyjechał do Portoryko, gdzie założył własną szkołę. Jednym z jego uczniów był Portorykańczyk José Campeche. W 1778 r. wrócił do Hiszpanii, jednak wciąż nie mógł się zbliżać do stolicy. Zamieszkał w Bilbao i malował pejzaże Kantabrii. W 1788 otrzymał przebaczenie króla i wrócił do Madrytu, jednak mieszkając w stolicy popadł w problemy finansowe.
Malował portrety, martwe natury, sceny rodzajowe i pejzaże. Były to obrazy przeważnie małych rozmiarów, odznaczające się humorem, połyskliwą techniką oraz indywidualną paletą barw z przewagą tonów niebieskich i zielonych. Projektował dekoracje świąteczne na dworach. Był też miedziorytnikiem. Ilustrował dzieła Cervantesa i Quevedo.