Medal Kampanii Azji-Pacyfiku
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (ang. Asiatic–Pacific Campaign Medal) – medal Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych, ustanowiony 6 listopada 1942 r. na mocy zarządzenia wykonawczego 9265 wydanego przez prezydenta Franklina D. Roosevelta[1] i ogłoszony w 56 Biuletynie Departamentu Wojny z 1942 r.[2] Medal miał na celu wyróżnienie członków personelu wojskowego, którzy pełnili służbę wojskową na Pacyfiku i w Azji Południowo-Wschodniej podczas II wojny światowej[3].
![]() Awers | |||
![]() Rewers | |||
![]() Baretka | |||
Ustanowiono |
6 listopada 1942 | ||
---|---|---|---|
Równorzędne |
Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu, | ||
Poniżej | |||
|
Pierwszym odznaczonym Medalem Kampanii Azji-Pacyfiku był gen. Douglas MacArthur w 1947 r. w uznaniu jego służby jako głównodowodzącego sił amerykańskich na Pacyfiku podczas II wojny światowej[3]. Na wstążce są widocznie barwy zarówno flagi Stanów Zjednoczonych, jak i flagi Japonii. Kryteria przyznawania medalu zostały pierwotnie ogłoszone w Okólniku nr 84 Departamentu Armii z 25 marca 1948 r., a następnie opublikowane w regulaminie armijnym nr 600–65 z 22 września 1948 r.[3] Odpowiednikiem Medalu Kampanii Azji-Pacyfiku dla żołnierzy biorących udział w walkach w na Europejskim Teatrze Działań Wojennych był Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu.