Mięsień bródkowo-językowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mięsień bródkowo-językowy (łac. musculus genioglossus) – jeden z mięśni zewnętrznych języka.
Mięsień bródkowo-językowy przyjmuje spłaszczony, półpierzasty kształt. Jest to mięsień parzysty, sąsiaduje ze swym drugostronnym odpowiednikiem w płaszczyźnie pośrodkowej ciała. W przypadku gatunków posiadających w języku przegrodę przylega do niej[1]. Może się też między nimi znajdować luźna tkanka łączna, np. u człowieka, u którego rzeczony mięsień leży na mięśniach bródkowo-gnykowym i żuchwowo-gnykowym. Od boku odeń zaś leży mięsień podłużny dolny, mięsień gnykowo-językowy, mięsień rylcowo-językowy, jak też tętnica językowa wraz z jej odgałęzieniami[2].
Jako mięsień zewnętrzny języka mięsień bródkowo-językowy posiada swój przyczep na szkielecie. Leży on na kącie bródkowym żuchwy[1] (u człowieka na kolcu bródkowym żuchwy[2]), sięgając swą dolną częścią o ścięgnistej budowie aż do kości gnykowej[1]. U człowieka przyczepiają się one po części do trzonu tej kości, częściowo zaś do nagłośni[2]. Od wspomnianej części ścięgnistej odchodzą włókna mięśniowe, które, rozchodząc się niczym wachlarz, wstępują do ciała języka. Przez jego korzeń i trzon sięgają aż wierzchołka tego narządu[1], kończąc się w rozcięgnie języka. Część z nich przechodzi w mięsień pionowy języka. Krzyżują się z nimi włókna mięśnia poprzecznego języka[3].
Mięsień bródkowo-językowy zapewnia niektóre z ruchów języka. Pociąga go bowiem w kierunku dziobowym i brzusznym, formując rynienkę językową[1]. U człowieka tylne włókna tego mięśnia przesuwają dziobowo nasadę języka, reszta włókien przywiera język do dna jamy ustnej. Poza tym mięsień ten ciągnie nagłośnię i kość gnykową dziobowo[4].
Brak napięcia mięśnia bródkowo-językowego grozi zapadnięciem się języka ku tyłowi, zamknięciem dróg oddechowych i uduszeniem. Ma to istotne znaczenie przy znieczuleniu[4].