Mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy (ang. sternocleidomastoid muscle, łac. musculus sternocleidomastoideus) – w anatomii człowieka mięsień zaliczany do powierzchownych mięśni szyi[1][2]. Jest to silny mięsień, dobrze widoczny u żywego człowieka – zarysowuje się on bardzo wyraźnie na szyi przy obrocie głowy w prawo lub w lewo. W praktyce klinicznej często określany skrótem MOS (akronim od Mostkowo-Obojczykowo-Sutkowy).
Dolny początek mięśnia tworzą dwie głowy – boczna lub obojczykowa (ang. lateral/clavicular head) i przyśrodkowa lub mostkowa (ang. medial/sternal head), łączące się ze sobą w okolicy połowy wysokości szyi. Boczna przyczepia się do górnej powierzchni końca mostkowego obojczyka, a przyśrodkowa do przedniej powierzchni rękojeści mostka. Włókna mięśniowe biegną dalej po bocznej stronie szyi skośnie od dołu i przodu ku górze i tyłowi, kończąc się wspólnym ścięgnem na powierzchni wyrostka sutkowatego kości skroniowej i bocznej części kresy karkowej górnej. Pomiędzy głowami mięśnia znajduje się dół nadobojczykowy mniejszy[3][2][1]. Do tyłu od mięśnia przebiega ścięgno pośrednie mięśnia łopatkowo-gnykowego[1].