Mięsień pośladkowy wielki
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mięsień pośladkowy wielki (łac. musculus gluteus maximus; gloutos – pośladek) – w anatomii człowieka silny, duży, romboidalny, mający 3–4 cm grubości mięsień należący do grupy tylnej mięśni grzbietowych obręczy kończyny dolnej, największy z trzech mięśni pośladkowych[1][2]. Jego powierzchnia zewnętrzna jest podłożem dla skóry oraz grubej warstwy podściółki tłuszczowej pośladków, do których przylega poprzez powięź[1].
Jego długa linia przyczepu początkowego obejmuje powięź piersiowo-lędźwiową, część powierzchni pośladkowej talerza kości biodrowej, leżącą do tyłu od kresy pośladkowej tylnej, boczny brzeg kości krzyżowej i guzicznej i więzadło krzyżowo-guzowe. Przebieg włókien jest niemal równoległy i skośny ku dołowi oraz do boku. Włókna górnej części szeroką blaszką ścięgnistą przechodzą nad powierzchnią boczną krętarza większego kości udowej, kończąc się w głębokiej warstwie pasma biodrowo-piszczelowego powięzi szerokiej uda przykrytej przez jego pasma powierzchowne. Włókna dolnej części przyczepiają się grubym płaskim ścięgnem do guzowatości pośladkowej kresy chropawej znajdującej się po grzbietowej stronie kości kości udowej[1].
Unaczyniony jest przez tętnice pośladkowe górną i dolną, tętnicę przyśrodkową okalającą udo i tętnicę przeszywającą pierwszą (od tętnicy głębokiej uda), a unerwiony przez nerw pośladkowy dolny ze splotu krzyżowego (L5–S2)[1][3].