Michał Rzepiela
polski filolog językoznawca, mediewista, od 2016 zastępca dyrektora Instytutu Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk w Krakowie ds / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Michał Rzepiela (ur. 1965[1]) – polski filolog językoznawca, mediewista, od 2016 zastępca dyrektora Instytutu Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk w Krakowie ds. naukowych, kierownik Pracowni Łaciny Średniowiecznej[2][uwaga 1]. i zarazem redaktor Słownika łaciny średniowiecznej w Polsce (Lexicon mediae et infimae Latinitatis Polonorum) od 2005[3]. W 1989 ukończył filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim[3][4]. Doktoryzował się w Instytucie Języka Polskiego PAN w 2000 na podstawie rozprawy Derywacja sufiksalna w łacinie średniowiecznej – rzeczownik[3]. Stopień doktora habilitowanego, nadany przez Radę Naukową IJP PAN za monografię Jan z Dąbrówki, komentarz do „Kroniki polskiej” mistrza Wincentego, zwanego Kadłubkiem[5], posiada od 2012[3]. Od tego czasu zajmuje w IJP stanowisko profesora nadzwyczajnego[3]. W 2008 brał udział w III Kongresie Mediewistów Polskich[6][4]. Opublikował między innymi studia „Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce” – problemy metodologiczne w pracy nad słownikiem historycznym (2010), La phraséologie juridique dans les textes médiévaux (2011), La langue des dépositions dans les comptes rendus judiciaires médiévaux. Étude d'après les sources polonaises (2013) i Rola frazeologii w narracji Kroniki Jana Długosza (2016)[3]. Jest też tłumaczem. Przełożył między innymi traktat Dziesięć kwestii o stanie lekarskim (Decem quaestiones de medicorum statu) i Epitafium Henryka głogowskiego[4].