Mikołaj III d’Este
senior Ferrary, Modeny i Reggio / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Mikołaj III d’Este?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Mikołaj III d’Este (wł. Niccolò III d'Este, ur. 9 listopada 1383, zm. 26 grudnia 1441) – senior Ferrary, Modeny i Reggio od 1393 z rodu d’Este.
senior Ferrary, Modeny i Reggio | |||
Okres | |||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data urodzenia | |||
Data śmierci | |||
Ojciec | |||
Matka |
Isotta Albaresani | ||
|
Mikołaj III urodził się w 1383 roku jako nieślubny syn Alberta d’Este. Przed śmiercią w 1393 roku Albert uznał go za syna i spadkobiercę. Do ukończenia przezeń 19 lat władzę w państwie sprawowali regenci. Dwukrotnie w 1393 i 1395 roku koalicja złożona z Wenecji, Florencji i Bolonii oraz papieża Benedykta IX odpierała próby zdobycia władzy nad Ferrarą przez krewnego Mikołaja III, Azza X wspieranego przez władców Mediolanu. Mikołaj III brał udział w wojnach przeciw Mediolanowi i Wenecji. W 1409 roku powiększył swoje państwo o Reggio i Parmę. W 1421 został zmuszony przez Filippo Maria Viscontiego, władcę Mediolanu do oddania mu władzy nad Parmą. W 1438 roku odzyskał od Wenecji Polesine, w 1440 roku kupił Bagnacavallo i Massalombarda w Romanii. W grudniu 1433 roku podejmował w Ferrarze cesarza Zygmunta Luksemburczyka, powracającego z koronacji w Rzymie. Od stycznia 1438 do stycznia 1439 roku był gospodarzem soboru w Ferrarze.
Mikołaj III przyczynił się też do rozwoju gospodarczego i kulturalnego Ferrary. Wzniósł dwa nowe pałace Belriguardo i Consandello. Odnowił rezydencję Estów w Wenecji. Założył w Ferrarze własną fabrykę kobierców, która działała przez ponad sto lat. Z Flandrii sprowadził śpiewaków kościelnych, którzy stali się zaczątkiem słynnego chóru ferraryjskiego. Przez całe życie gromadził francuskie opowieści rycerskie, które na potrzeby swych dworzan kazał tłumaczyć na włoski. W trosce o wychowanie synów sprowadził do Ferrary w 1429 roku Guarina z Werony, najznakomitszego wówczas humanistę we Włoszech. Sprowadził też innego znakomitego znawcę greki Giovanniego Aurispę, czyniąc Ferrarę centrum języka greckiego w ówczesnych Włoszech. Otaczał opieką rodzimych malarzy: Antonia da Ferrara, Jacopo Bonacossiego, Jacopo da Soncino zwanego Sagramoro. Zlecał też wykonywanie obrazów mistrzom spoza Ferrary: Pisanellowi, Jacopo Belliniemu.
Sporo pielgrzymował. W 1413 roku odbył trzymiesięczną pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Był też z pielgrzymką w Loreto i Vienne w 1413 i 1434 roku.
Był trzykrotnie żonaty i miał wiele kochanek oraz nałożnic. Liczbę jego miłosnych podbojów szacuje się na około 800. Znanych jest jego 22 dzieci z różnych związków. W 1425 na wieść o romansie drugiej żony z najstarszym synem Hugonem, kazał oboje uwięzić, a następnie ściąć.
Zmarł 26 grudnia 1441 roku w Mediolanie. Został pochowany w Ferrarze.