Mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym

Mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym to oprócz igrzysk olimpijskich główna impreza dla zawodników z całego świata w konkurencjach klasycznych: biegach narciarskich, skokach narciarskich i kombinacji norweskiej. Pierwsze mistrzostwa odbyły się w 1925 r. w Johannisbadzie (obecnie Jańskie Łaźnie) w ówczesnej Czechosłowacji. Najwięcej razy mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym organizowała Finlandia, która gościła najlepszych narciarzy klasycznych aż ośmiokrotnie (wliczając w to Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym w 1984 r.). Spośród wszystkich miast organizujących te zawody najczęściej, siedmiokrotnie, rola ta przypadała fińskiemu Lahti, które gospodarzem było w latach 1926, 1938, 1958, 1978, 1989, 2001 oraz w 2017. W Polsce mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym odbyły się dotąd trzykrotnie: w 1929, 1939 i 1962 r. Za każdym razem organizatorem było Zakopane.

Od pierwszych mistrzostw w 1925 r. do mistrzostw w 1939 r. zawody odbywały się corocznie, prócz lat olimpijskich, w których odbywały się zimowe igrzyska olimpijskie. Po II wojnie światowej, od mistrzostw świata w Lake Placid w 1950 r., impreza ta odbywała się co 4 lata, natomiast od mistrzostw świata w Seefeld w 1985 r. – co 2 lata. Taki system występuje do ostatnich zapowiedzianych mistrzostw świata.

Na pierwszych mistrzostwach zawodnicy rywalizowali łącznie w czterech konkurencjach: dwóch biegach, jednym konkursie kombinacji i jednym konkursie skoków. Od 1925 r. do 1950 r. w mistrzostwach startowali wyłącznie mężczyźni. Rywalizację kobiet wprowadzono po raz pierwszy na mistrzostwach w Falun w 1954 r. Obecnie program mistrzostw świata składa się aż z 24 konkurencji. Najmłodszą konkurencją jest kombinacja norweska kobiet, która zadebiutowała podczas mistrzostw świata w Oberstdorfie w 2021 r.