Modulacja jednowstęgowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Modulacja jednowstęgowa (ang. Single SideBand, SSB) – modulacja amplitudowa charakteryzująca się znaczną oszczędnością mocy i szerokości pasma. Polega na wytwarzaniu tylko jednej wstęgi bocznej – górnej (ang. Upper SideBand, USB) lub dolnej (ang. Lower SideBand, LSB) – bez fali nośnej (praktycznie ze znacznym jej wytłumieniem).
Modulacja amplitudowa generuje sygnał, który ma pasmo dwa razy szersze niż sygnał oryginalny. Modulacja jednowstęgowa unika podwajania pasma i utraty mocy potrzebnej do przesyłania fali nośnej kosztem większego skomplikowania urządzeń nadawczych i odbiorczych.
Korzyści wynikające z zastosowania SSB:
- cała moc nadajnika jest wykorzystywana do wyprodukowania tylko jednej wstęgi bocznej,
- nadawany sygnał zajmuje węższe pasmo częstotliwości, co pozwala na pracę większej liczby nadajników w pasmie o tej samej szerokości,
- zwężenie o około 50% pasma odbieranego przez odbiornik, co daje zysk w postaci poprawy stosunku odbieranego sygnału do szumu (zwężenie pasma o połowę to o 3 dB mniejsza moc szumów na wyjściu odbiornika),
- brak fali nośnej, powodującej wzajemne interferencje sygnałów o zbliżonych częstotliwościach utrudniające odbiór, co zwiększa możliwość czytelnego odbioru sygnałów odległych o kilkaset herców od innego sygnału SSB.
Po raz pierwszy modulacja SSB została komercyjnie wykorzystana 7 stycznia 1927 w komunikacji radiowej między Londynem a Nowym Jorkiem.
Modulacja jednowstęgowa jest powszechnie wykorzystywana do przeprowadzania radiowych łączności fonicznych przez krótkofalowców – głównie na falach krótkich (poniżej 10 MHz LSB, powyżej 10 MHz USB), ale również na UKF.
Modulacja SSB była również wykorzystywana w liniach telefonicznych jako część technologii multipleksowania z podziałem częstotliwości (FDM).