NHL (2013/2014)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sezon NHL 2013/2014 – 96. sezon gry National Hockey League i 97. jej działalności. Pierwsze mecze sezonu odbyły się 1 października 2013 roku (trzy spotkania)[1]. Drugi sezon z rzędu nie odbyły się spotkania w Europie, również NHL All-Star Game nie odbył się w zamian zawodnicy ligi NHL uczestniczyli w turnieju olimpijskim w Soczi[2]. Hokeiści wrócili na tafle w Ameryce 26 lutego. 1 stycznia odbył się NHL Winter Classic, który został przełożony z powodu lokautu. Dodatkowo odbyło się jeszcze pięć innych spotkań na otwartych stadionach w ramach NHL Stadium Series oraz Heritage Classic. Sezon zasadniczy zakończył się 13 kwietnia 2014 roku. Trzy dni później rozegrany został pierwszy mecz playoff. Faza play-off i ostatni mecz sezonu miał miejsce 13 czerwca 2014.
| |||
Szczegóły | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Liczba zespołów |
30 | ||
Runda zasadnicza | |||
Termin | |||
Liczba meczów |
1230 | ||
Liczba bramek |
6751 | ||
Zwycięzca |
Konferencja Zachodnia: Los Angeles Kings | ||
Najskuteczniejszy zawodnik | |||
Runda finałowa | |||
Liczba meczów |
92 | ||
Bramki |
521 | ||
Zwycięzca | |||
2. miejsce | |||
MVP | |||
Najskuteczniejszy zawodnik |
Po raz pierwszy od sezonu 1997/1998 rozgrywki ligowe odbyły się w czterech dywizjach, a nie jak dotychczas w sześciu. Spowodowane jest to reorganizacją ligi[1].
NHL Entry Draft 2013
- Osobny artykuł: NHL Entry Draft 2013.
W dniach 30 czerwca 2013 roku w amerykańskim mieście Newark w stanie New Jersey w hali Prudential Center[3] odbył się pięćdziesiąty pierwszy w historii draft, w którym drużyny NHL mogą wybrać zawodników, którzy urodzili się pomiędzy 1 stycznia 1993 a 15 września 1995 roku[4]. Dzięki zwycięstwie w loterii draftu po raz pierwszy w historii pierwszy wybór draftu zdobył zespół Colorado Avalanche[5]. Zespół z Denver wybrał Kanadyjczyka dotychczas grającego w juniorskiej drużynie Halifax Mooseheads na pozycji środkowego. Kolejne dwa miejsca zajęli: fiński środkowy Aleksandr Barkov wybrany przez Florida Panthers, który został wybrany pierwszym Europejczykiem tego draftu oraz kanadyjski lewoskrzydłowy Jonathan Drouin wybrany przez Tampa Bay Lightning.
Łącznie zostało wybranych 211 graczy z 11 państw: 100 z Kanady, 53 ze Stanów Zjednoczonych, 25 ze Szwecji, 11 z Finlandii, 8 z Rosji, ze Szwajcarii i Słowacji po czterech, trzech z Czech oraz po jednym z Danii, Norwegii, Szwajcarii oraz Łotwy.
Zmiany przepisów
Przed rozpoczęciem sezonu postanowiono iż:
- Zmniejszone zostaną rozmiary bramek – bramki będą płytsze, przez to powierzchnia z tyłu bramki zmniejszy się o dziesięć centymetrów, dzięki czemu powierzchnia za bramką zwiększy się co powinno według ligi przełożyć się w pewnym stopniu na większą liczbę zdobywanych goli[6]
- Enforcerzy będą mogli uzyskać dodatkową karę – zawodnicy, którzy przed walką ściągną kask z głowy do standardowej kary pięciu minut w takiej sytuacji dostaną dodatkową karę dwóch minut[7]
- Bramkarze korzystać będą z krótszych parkanów – parkany zmniejsza swoją wysokość z 55 procent wysokości uda do 45 procent[8]
Reorganizacja rozgrywek
Przeniesienie klubu Atlanta Thrashers do Winnipeg i zmiana nazwy na Jets w 2011 roku wymusiła na szefostwie ligi zmianę organizacji ligi. Reorganizacja miała na celu uszeregowanie drużyn pod względem geograficznym oraz zmniejszenie liczbyi meczów w różnych strefach czasowych. W ten sposób drużynę Jets przeniesiono do konferencji zachodniej, zaś w przeciwną stronę przeniesiono drużyny Detroit Red Wings oraz Columbus Blue Jackets.
Nowy system, który zatwierdzono w marcu 2013. W wyniku zmian przekształcono układ konferencji oraz zasady rozgrywek, które obowiązują od sezonu 2013/2014[9].
Wśród zmian znajduje się przydział awansu do fazy play-off do której awans uzyska teraz trzy najlepsze z każdej z dywizji oraz po dwie kolejne z obu konferencji z najlepszym wynikiem sezonu zasadniczego dla tych zespołów przydzielone zostaną dzikie karty.
W lipcu sprecyzowano wprowadzone zmiany – zgodnie z nimi nadal istnieją konferencje Wschodnia i Zachodnia. Zmniejszona została zaś liczba dywizji. W składzie obu konferencji są po dwie dywizje: Pacyficzna i Centralna (Zachód) oraz Metropolitalna i Atlantycka (Wschód). Dwie dywizje wschodnie skupiają po osiem klubów, a dwie dywizje zachodnie mają po siedem klubów[10].
W związku z reorganizacją rozgrywek wprowadzono kilka zmian. Każda z drużyn będzie teraz grała ze wszystkimi zespołami. Terminarz rozgrywek spowodował, że 30 drużyn zagra na wszystkich trzydziestu lodowiskach co najmniej raz w sezonie. Każdy zespół zagra 50 (konferencja zachodnia) lub 54 (wschód) meczów z drużynami z tej samej konferencji. W tym sezonie nie odbędzie się NHL All-Star Game, zamiast meczu gwiazd od 9 do 26 lutego zawodnicy uczestniczyć będą w turnieju olimpijskim w Soczi.
Ceremonia rozpoczęcia sezonu podczas której kibicom zaprezentowany został Puchar Stanleya, zaś pod dachem podwieszono baner upamiętniający fakt zdobycia mistrzostwa przez Chicago Blackhawks odbyła się w hali United Center[11]. Jednak to w Montrealu odbył się pierwszy mecz sezonu i to w tym meczu zawodnik Toronto Maple Leafs – James van Riemsdyk zdobył pierwszą bramkę sezonu[12].
Mecze na stadionach
W tym sezonie po raz pierwszy na stadionach rozegranych zostanie więcej jak dwa spotkania podczas sezonu. W sumie rozegranych będzie sześć takich spotkań. Pierwsze z nich odbędzie się na Michigan Stadium 1 stycznia 2014 jako szósta edycja NHL Winter Classic[13], kolejne cztery odbędą się w ramach NHL Stadium Series. Ostatni mecz odbędzie się w ramach Heritage Classic na BC Place.
Data | Stadion | Gospodarze | Goście | Wynik |
---|---|---|---|---|
1 stycznia 2014[14] | Michigan Stadium, Ann Arbor | Detroit Red Wings | Toronto Maple Leafs | 2:3 k. |
25 stycznia 2014[15] | Dodger Stadium, Los Angeles | Los Angeles Kings | Anaheim Ducks | 0:3 |
26 stycznia 2014[16] | Yankee Stadium, Nowy Jork | New Jersey Devils | New York Rangers | 3:7 |
29 stycznia 2014[16] | Yankee Stadium, Nowy Jork | New York Islanders | New York Rangers | 1:2 |
1 marca 2014[17] | Soldier Field, Chicago | Chicago Blackhawks | Pittsburgh Penguins | 5:1 |
2 marca 2014[17] | BC Place, Vancouver | Vancouver Canucks | Ottawa Senators | 2:4 |
Tytuły indywidualne
Lista zawodników wyróżnionych przez ligę NHL:
Miesiąc | Pierwsza Gwiazda | Druga Gwiazda | Trzecia Gwiazda | Pierwszoroczniak |
---|---|---|---|---|
Październik[18][19] | Alexander Steen (St. Louis Blues) |
Sidney Crosby (Pittsburgh Penguins) |
Antti Niemi (San Jose Sharks) |
Tomáš Hertl (San Jose Sharks) |
Listopad[20][21] | Patrick Kane (Chicago Blackhawks) |
Jewgienij Małkin (Pittsburgh Penguins) |
Josh Harding (Minnesota Wild) |
Marek Mazanec (Nashville Predators) |
Grudzień[22][23] | Patrick Kane (Chicago Blackhawks) |
Sidney Crosby (Pittsburgh Penguins) |
Jonas Hiller (Anaheim Ducks) |
Martin Jones (Los Angeles Kings) Antti Raanta (Chicago Blackhawks) |
Styczeń[24][25] | Anton Chudobin (Carolina Hurricanes) |
Phil Kessel (Toronto Maple Leafs) |
Joe Pavelski (San Jose Sharks) |
Ondřej Palát (Tampa Bay Lightning) |
Luty | ||||
Marzec[26][27] | Jarome Iginla (Boston Bruins) |
Gustav Nyquist (Detroit Red Wings) |
Claude Giroux (Philadelphia Flyers) |
Ondřej Palát (Tampa Bay Lightning) |
Zwycięzcą sezonu zasadniczego została drużyna Boston Bruins, kończąc go z dorobkiem 117 punktów. Jest to trzeci najlepszy rezultat tej drużyny w historii i pierwszy tryumf w sezonie zasadniczym od sezonu 1989/1990[28]. Najskuteczniejszym zawodnikiem został Sidney Crosby, który jako jedyny zdobył ponad 100 punktów (104), będąc również najczęściej asystującym przy bramkach kolegów z drużyny. Królem strzelców oraz zdobywcą Maurice Richard Trophy po raz czwarty, a drugi z rzędu został Aleksandr Owieczkin[29][30].
Tabela
|
|
- Legenda: = mistrz dywizji, = awans do playoff, = awans do playoff jako dzika karta
Statystyki
Zawodnicy z pola[31]
Z dorobkiem 104 punktów Kanadyjczyk Sidney Crosby otwiera listę najskuteczniejszych zawodników sezonu zasadniczego w NHL. Crosby był również najczęściej asystującym zawodnikiem (68 asyst). Najlepszym strzelcem był Rosjanin Aleksandr Owieczkin z 51 trafieniami. W klasyfikacji plus minus najlepszym został Czech David Krejčí, który uzyskał bilans +39. Najsłabszym zawodnikiem tej klasyfikacji został Alexander Edler, który uzyskał -39. Najczęściej bramek w grach w przewadze zdobył Owieczkin, który 24 razy pokonywał bramkarzy w liczebnej przewadze. Rosjanin najczęściej ze wszystkich zawodników ligi oddawał strzał na bramkę, czynił to 386 razy. Najwięcej minut na ławce kar przebywał Tom Sestito, który 213 minut spędził w tym miejscu. Szwed Erik Karlsson był najskuteczniejszym obrońcą z dorobkiem 78 punktów
Zawodnik | Drużyna | M | G | A | Pkt | +/− | MIN |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Sidney Crosby | Pittsburgh Penguins | 80 | 36 | 68 | 104 | +18 | 46 |
Ryan Getzlaf | Anaheim Ducks | 77 | 31 | 56 | 87 | +28 | 31 |
Claude Giroux | Philadelphia Flyers | 82 | 28 | 58 | 86 | +7 | 46 |
Tyler Seguin | Dallas Stars | 80 | 37 | 47 | 84 | +16 | 18 |
Corey Perry | Anaheim Ducks | 81 | 43 | 39 | 82 | +32 | 65 |
Phil Kessel | Toronto Maple Leafs | 82 | 37 | 43 | 80 | –5 | 27 |
Taylor Hall | Edmonton Oilers | 75 | 27 | 53 | 80 | –15 | 44 |
Aleksandr Owieczkin | Washington Capitals | 78 | 51 | 28 | 79 | −35 | 48 |
Joe Pavelski | San Jose Sharks | 82 | 41 | 38 | 79 | +23 | 32 |
Jamie Benn | Dallas Stars | 81 | 34 | 45 | 79 | +21 | 64 |
Bramkarze[32][33]
97 bramkarzy wystąpiło w co najmniej jednym spotkaniu sezonu zasadniczego. Najwięcej meczów rozegrał Fin Kari Lehtonen, który w bramce Dallas Stars rozegrał 65 spotkań podczas których na lodzie przebywał prawie 3804 minut. Najwięcej zwycięstw odniósł Rosjanin Siemion Warłamow, który 41 razy zjeżdżał z lodu jako zwycięzca. W momencie gdy Rosjanin bronił bramki przeciwnicy oddali największa liczbę strzałów (2013), wyprzedzając drugiego w tej klasyfikacji Lehtonena o 125 strzałów. Z bramkarzy, którzy na lodzie spędzili co najmniej 1800 minut, najlepszy współczynnik GAA miał Cory Schneider (1.97). Fin Tuukka Rask zdobył najlepszy rezultat w klasyfikacji procentowej obrony strzałów uzyskując 93% skuteczności. Fin 7-krotnie utrzymał czyste konto, uzyskując w tej klasyfikacji najlepszy rezultat.
Zawodnik | Drużyna | M | MIN | W | GA | SO | SV% | GAA |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Cory Schneider | New Jersey Devils | 45 | 2679:54 | 16 | 88 | 3 | .921 | 1.97 |
Tuukka Rask | Boston Bruins | 58 | 3386:27 | 36 | 115 | 7 | .930 | 2.04 |
Jonathan Quick | Los Angeles Kings | 49 | 2904:26 | 27 | 100 | 6 | .915 | 2.07 |
Ben Bishop | Tampa Bay Lightning | 63 | 3586:21 | 37 | 133 | 5 | .924 | 2.23 |
Jaroslav Halák | St. Louis/Washington | 52 | 2938:35 | 29 | 110 | 5 | .921 | 2.25 |
Corey Crawford | Chicago Blackhawks | 59 | 3395:01 | 32 | 128 | 2 | .917 | 2.26 |
Anton Chudobin | Carolina Hurricanes | 36 | 2084:18 | 19 | 80 | 1 | .926 | 2.30 |
Carey Price | Montreal Canadiens | 59 | 3464:22 | 34 | 134 | 6 | .927 | 2.32 |
Henrik Lundqvist | New York Rangers | 63 | 3655:19 | 33 | 144 | 5 | .920 | 2.36 |
Marc-André Fleury | Pittsburgh Penguins | 64 | 3792:24 | 39 | 150 | 5 | .915 | 2.37 |