Odpowiedź poliklonalna limfocytów B
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Odpowiedzią poliklonalną limfocytów B nazywamy naturalnie występujący wariant odpowiedzi immunologicznej prezentowany przez układ odpowiedzi swoistej ssaków. Umożliwia on obronę przed patogenem polegającą na rozpoznawaniu jednego antygenu (poprzez pokrywające się fragmenty, nazywane epitopami) przez wiele różnych klonów limfocytów B.
Ten artykuł od 2014-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
W trakcie fizjologicznej odpowiedzi immunologicznej fragmenty patogenów (na przykład bakterii) są rozpoznawane przez układ immunologiczny jako obce (nie własne), a następnie eliminowane czy też skutecznie neutralizowane w celu ograniczenia ich potencjalnej szkodliwości. Taką rozpoznawaną substancję nazywamy antygenem. Układ immunologiczny reaguje na antygen na wiele sposobów. Kluczowym elementem takiej odpowiedzi jest produkcja przeciwciał przez limfocyty B, za którą odpowiedzialna jest jedna z gałęzi układu immunologicznego nazywana odpornością humoralną. Przeciwciała są rozpuszczalne i nie wymagają do działania bezpośredniego kontaktu pomiędzy komórką patogenu a limfocytem typu B.
Antygeny mogą być dużymi i złożonymi cząsteczkami, a pojedyncze przeciwciało wiąże się jedynie z niewielkim, określonym obszarem na powierzchni antygenu. W związku z tym skuteczna odpowiedź immunologiczna często wiąże się z produkcją przez wiele różnych limfocytów B wielu różnych przeciwciał skierowanych przeciwko jednemu antygenowi. Stąd też bierze się określenie „poliklonalna”, pochodzące od słów poli, oznaczającego wiele i klony („klon” = gr. pęd, gałąź). Klonem określamy grupę komórek wywodzących się od jednej komórki „matki”. Przeciwciała produkowane w toku odpowiedzi poliklonalnej noszą nazwę przeciwciał poliklonalnych. Heterogenne przeciwciała poliklonalne należy odróżniać od przeciwciał monoklonalnych, które są identyczne i skierowane przeciwko jednemu antygenowi, co daje im większą swoistość.
Chociaż odpowiedź poliklonalna niesie ze sobą pozytywne skutki dla układu immunologicznego, w szczególności większe prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji przeciw patogenom, zwiększa jednak ryzyko rozwinięcia określonych chorób autoimmunologicznych, które powstają w wyniku zwrócenia się układu immunologicznego przeciwko własnym cząsteczkom produkowanym przez organizm gospodarza.