Otton II (cesarz rzymski)

Otton II (ur. 955, zm. 7 grudnia 983 w Rzymie) – król niemiecki od 973, cesarz rzymski od 980 z dynastii Ludolfingów. Syn Ottona I i Adelajdy.

Quick facts: Okres, Poprzednik, Następca, Okres, Poprzedni... ▼

Otton II

Divina favente clementia Romanorum imperator semper Augustus z łaski Bożej cesarz rzymski, po wieki August
Otton II
Król Niemiec
Okres	od 973 (koregent ojca od koronacji w 961) do 983
Poprzednik	Otton I Wielki
Następca	Otton III
cesarz rzymski
Okres	od 973 (koregent ojca od koronacji w 967) do 983
Poprzednik	Otton I Wielki
Następca	Otton III
Dane biograficzne
Dynastia	Ludolfingowie
Data urodzenia	955
Data śmierci	7 grudnia 983
Ojciec	Otton I
Matka	Adelajda Burgundzka
Żona	Teofano
Multimedia w Wikimedia Commons

Jego koronacja na króla odbyła się gdy miał 6 lat – 26 maja 961, co było próbą stworzenia przez jego ojca monarchii dziedzicznej. Na cesarza został koronowany również za życia ojca 25 grudnia 967 w Rzymie. Podobny zabieg stosowali później z powodzeniem francuscy Kapetyngowie. W chwili śmierci ojca Otton II miał 18 lat[1]. Przez 7 pierwszych lat swych rządów walczył przeciw niemieckim książętom o utrzymanie niemieckiej korony. W latach 974–977 występował przeciwko niemu brat stryjeczny, książę Bawarii, Henryk II Kłótnik, który cieszył się poparciem władców Polski (Mieszka I) i Czech (Bolesława II). Otto odniósł zwycięstwo i internował Henryka w Utrechcie, z dala od jego poddanych i sojuszników. W ramach represji w 975 roku Otto zaatakował Czechy, jednak nie odniósł większych sukcesów. W 976 roku przekazał Bawarię swojemu siostrzeńcowi, księciu Szwabii, Ottonowi, wydzielił też z terytorium Bawarii Karyntię, która stała się osobnym księstwem w rękach Henryka III, oraz Marchię Wschodnią (niem. Österreich), zalążek państwa austriackiego. W 978 roku pokonał z trudem swojego niedawnego podopiecznego, króla Francji, Lotara, usiłującego odebrać Niemcom Lotaryngię. W czasie walk z Francuzami o mało nie dostał się do niewoli. Kłopoty z utrzymaniem niemieckiej korony sprawiły, że dopiero w 980 Otton II udał się do Italii, by poświęcić się sprawom włoskim i umocnić swoją cesarską pozycję i koronować się na króla Włoch. W przeciwieństwie do ojca, przyjął do swej tytulatury pełną formułę „cesarz rzymski” (łac. Romanorum Imperator Caesar Augustus). Wykorzystując rozpad Księstwa Benewentu w 981 roku usiłował podporządkować sobie południową część Włoch, lecz w walce z Saracenami (Arabami) poniósł w roku 982 klęskę w Kalabrii w bitwie pod Stilo, niedaleko Crotone[2]. W 983 przeprowadził na zjeździe możnych w Weronie elekcję na króla swojego trzyletniego wówczas syna, Ottona III. W tym samym roku Niemcy zostały najechane przez Duńczyków, Obodrytów i Wieletów (plemiona słowiańskie), jednak Otton zmarł w Rzymie zanim zdążył wyruszyć na północ. Wskutek tego ataku państwo niemieckie utraciło swoje dotychczasowe zdobycze za Łabą[3].