![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b6/12in-Vinyl-LP-Record-Angle.jpg/640px-12in-Vinyl-LP-Record-Angle.jpg&w=640&q=50)
Płyta długogrająca
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Płyta długogrająca, LP (od longplay)[1] – dwustronna analogowa płyta gramofonowa w formie czarnego krążka, umożliwiająca nagranie do ok. 25–30 min na każdej stronie[1]. Płyta długogrająca ma średnicę 12 cali (30 cm), prędkość obrotową 33⅓ obrotów na minutę, a jej maksymalny czas nagrania wynosi około 30 minut na stronę[2].
![]() |
Ten artykuł dotyczy rodzaju płyty gramofonowej. Zobacz też: Long play – album kolektywu muzycznego Masala. |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b6/12in-Vinyl-LP-Record-Angle.jpg/640px-12in-Vinyl-LP-Record-Angle.jpg)
Pierwsza płyta długogrająca trafiła do prasy w CBS Laboratories 27 lutego 1946 roku. Rozwiązanie problemów między innymi z masteringiem dla wewnętrznych rowków i preparatów winylowych zajęły dwa lata. Początkowe płyty, wydane na Boże Narodzenie 1948 roku, były cichsze i zawierały dokładny i dynamiczny zakres, który znacznie poprawił się w porównaniu do poprzedników o prędkości obrotowej 78 obrotów na minutę[3].
W latach 2008–2016 sprzedaż płyt długogrających wzrosła[2]. W 2012 roku sprzedaż płyt długogrających w Wielkiej Brytanii wyniosła 2,8 miliona egzemplarzy[4].