Płyta komórkowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Płyta komórkowa – płyta składająca się z wypełnienia papierowego o charakterystycznej strukturze, tzw. „plastra miodu”, sinusoidalnej[1] lub ścianki szkieletowej oraz cienkich płyt wierzchnich (najczęściej płyt wiórowych). Jej główną zaletą jest redukcja ciężaru bez utraty nośności, sztywności, stabilności oraz innych funkcji konstrukcyjnych.
Płyta komórkowa jest odporna na ugięcia i wgniecenia, a przy tym lekka i ekologiczna. Grubość płyty oraz jej wewnętrzna struktura, odpowiadają za mechaniczne właściwości materiału typu „sandwich”. Sprawiają, że zarówno płyta, jak i elementy gotowe, są bardzo mocne i jednocześnie lekkie[2]. Dawniej jako wypełnienie płyt komórkowych stosowano paski z płyty pilśniowej, forniru lub drewniane listewki nacinane i układane w kratownice. Obecnie stosuje się niemal wyłącznie wypełnienia papierowe. Gotowy produkt jest lżejszy, ponieważ środek – zasadnicza objętość tej płyty, która może sięgać do 70–80 proc. (w zależności od grubości płyty) – wykonany jest z przestrzennej struktury kartonowej[1]. Wytrzymałość elementu jest zwiększana poprzez zastosowanie papieru o wyższej gramaturze lub zmniejszeniu celi (oczko papieru), jak również przez użycie szerszych ramiaków, dodanie szprosów w ramach lub użyciu grubszych płyt wierzchnich.
Płyty okładowe (wierzchnie) mogą być wykonane z płyty HDF, płyty wiórowej itp., w zależności od sposobu wykańczania powierzchni. Na przykład pod elementy fornirowane można zastosować okładziny z płyty wiórowej, zaś pod elementy malowane i foliowane stosuje się głównie płyty HDF.