Płyta kompaktowa
dysk o średnicy 12 cm zawierający cyfrowy sygnał audio / Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Płyta kompaktowa?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Płyta kompaktowa (ang. Compact Disc), rzadziej nazywana fonodyskiem[1] – nośnik danych w formie dysku optycznego, pierwotnie stworzony w celu przechowywania i odtwarzania cyfrowych plików dźwiękowych przy użyciu standardu CD-Audio. Płyta CD cechowała się dużą pojemnością, w porównaniu do istniejących wówczas nośników danych.
 |
Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „CD”. Zobacz też: inne znaczenia. |
| |||
 Spód płyty kompaktowej | |||
| Typ nośnika | |||
|---|---|---|---|
| Data premiery |
1982 | ||
| Pojemność |
ok. 700 MB (ok. 80 minut dźwięku) | ||
| Metoda odczytu |
Laser półprzewodnikowy o długości fali ok. 780 nm | ||
| Metoda zapisu |
Tłoczenie na podstawie szklanego wzorca; laser półprzewodnikowy o długości fali ok. 780 nm | ||
| Standard |
Rainbow Books | ||
| Opracowany przez | |||
| Wykorzystanie |
Zapis dźwięku oraz danych | ||
| Wymiary nośnika |
⌀ 120 mm | ||
| Masa |
14,1 – 33 g | ||
| |||
Pierwsze badania nad opracowaniem płyty CD rozpoczęły się w 1974 roku w firmie Philips. Równolegle prace prowadził koncern Sony, który w 1977 roku publicznie zaprezentował jako pierwszy cyfrową płytę audio wykorzystującą mechanizm nagrywania i odczytu optycznego. W 1979 roku Philips i Sony podpisały porozumienie o współpracy.