.svg)
Państwo Hiszpańskie
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Państwo Hiszpańskie (hiszp. Estado Español) – autorytarne, niedemokratyczne, przez część badaczy określane jako faszystowskie[4] państwo, istniejące w latach 1939–1975, dyktatura wojskowa Francisco Franco.
| 1939–1975 | |||||
| |||||
| Dewiza: (łac.) Plvs Vltra Una, Grande y Libre (Wciąż Dalej Jedna, Wielka i Wolna) | |||||
| Hymn: Marcha Real (Marsz Królewski) | |||||
 | |||||
| Konstytucja |
Ustawy Zasadnicze Królestwa(inne języki) | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Język urzędowy | |||||
| Stolica | |||||
| Ustrój polityczny | |||||
| Typ państwa | |||||
| Głowa państwa |
szef Państwa Hiszpańskiego i regent Królestwa Hiszpanii Francisco Franco | ||||
| Powierzchnia • całkowita |
| ||||
| Liczba ludności (1975) • całkowita • gęstość zaludnienia |
| ||||
| Waluta |
Peseta hiszpańska (ESP) | ||||
| Obalenie republiki |
Francisco Franco | ||||
| Wprowadzenie monarchii konstytucyjnej i demokratyzacja państwa |
29 listopada 1975 | ||||
| Religia dominująca | |||||
Państwo powstało na skutek zwycięstwa frankistów w hiszpańskiej wojnie domowej, toczonej w latach 1936–1939 pomiędzy nacjonalistami Franco, wspieranymi przez III Rzeszę i Królestwo Włoch Mussoliniego. Druga Republika Hiszpańska została obalona 1 kwietnia 1939, a Franco ogłosił się szefem Państwa Hiszpańskiego. W 1947 Franco ogłosił wprowadzenie monarchii (Reino de España), siebie mianował regentem i zarezerwował prawo wyboru króla. W 1969 Jan Karol I Burbon został wyznaczony oficjalnie następcą Franco, który zmarł 20 listopada 1975.
Wśród historyków i dziennikarzy trwa spór na temat oceny rządów Franco. Część historyków i socjologów uważa ustrój Hiszpanii za totalitarny[5], czy też zmierzający w taką stronę[6].
Media i rząd frankistowskiej Hiszpanii odrzucały takie twierdzenia, twierdząc że państwo powołujące się na idee katolickie nie może być totalitarne. Reżimowe pismo „La Voz de Espana” uważało za totalitarną III Rzeszę, a system nazistowski według frankistowskich dziennikarzy „osiągnął dla europejskiego narodu najdoskonalszą równowagę między tym, co narodowe, a tym co socjalne”, natomiast za kraje nietotalitarne uznał faszystowskie Włochy, które „uległy siłom kapitalizmu”, a nawet ideologicznego wroga frankizmu, Związek Radziecki[7].