Piotr Migoń
polski geograf i geomorfolog / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Piotr Krzysztof Migoń (ur. 1966) – polski profesor nauk o Ziemi[1]. Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu geografii i geomorfologii[1]. Wykładowca i profesor w Instytucie Geografii i Rozwoju Regionalnego na Wydziale Nauk o Ziemi i Kształtowania Środowiska Uniwersytetu Wrocławskiego oraz w Wyższej Szkole Bankowej we Wrocławiu[1]. Członek Komitetu Nauk Geograficznych Polskiej Akademii Nauk[1], członek korespondent Wydziału Nauk Ścisłych i Nauk o Ziemi tej instytucji od 2019 roku[2]. Jest również członkiem Polskiej Akademii Umiejętności[1]. Był prezesem Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich[1]. Zasiada w Komitecie Wykonawczym International Association of Geomorphologists[3].
Państwo działania | |
---|---|
Data urodzenia |
1966 |
profesor nauk o Ziemi | |
Specjalność: geografia, geomorfologia | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja |
2000 |
Profesura |
2009 |
Absolwent studiów geograficznych na Uniwersytecie Wrocławskim (rocznik 1989)[1]. Doktoryzował się w 1995 roku na Wydziale Nauk Przyrodniczych UW pisząc pracę zatytułowaną Izolowane wzgórza rezydualne (góry wyspowe) na podłożu skał krystalicznych w południowo-zachodniej Polsce - geneza i znaczenie paleośrodowiskowe[1]. Habilitację uzyskał w 2000 roku na tej samej uczelni na podstawie rozprawy, której tematem była długookresowa ewolucja rzeźby denudacyjnej środkowej i zachodniej Europy[1].
Tytuł profesora nauk o Ziemi nadano mu w 2009 roku[1].