Pogórzanie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pogórzanie – duża polska grupa etnograficzna zamieszkująca Pogórze (Ciężkowickie, Jasielskie, Dynowskie, Bukowskie, Strzyżowskie) oraz zachodnią część Dołów Jasielsko-Sanockich. Grupa została wyodrębniona po II wojnie światowej dla celów klasyfikacji etnograficznej przez Franciszka Kotulę oraz Romana Reinfussa[1]. We wcześniejszych opracowaniach posługiwano się m.in. terminem Głuchoniemcy dla enklaw w obrębie Pogórze. Nazwę grupy Pogórzan wprowadził w 1935 roku Adam Wójcik zapożyczając ja z nomenklatury geograficznej[2][3][4].
Populacja |
700 tys. |
---|---|
Miejsce zamieszkania |
Polska, Pogórze Środkowobeskidzkie (Doły Jasielsko-Sanockie) |
Język | |
Religia | |
Grupa | |
Na zachodzie graniczyli z Lachami sądeckimi, na południowym wschodzie z Dolinianami[5].
Okolice Podkarpacia w rejonie miejscowości Ciężkowice, Bobowa, Grybów, Gorlice, Biecz, Jasło, Nowy Żmigród, Dukla, Rymanów, Zarszyn, Jaćmierz, Brzozów, Dynów, Dubiecko, Lutcza, Krosno, stanowiły we wczesnym średniowieczu polsko-ruskie pogranicze. Na pewno istniało tu już otwarte osadnictwo rolne, chociaż nie było ono zbyt gęste. Zaczęło się ono szybko rozwijać po przyłączeniu w roku 1341 Rusi Czerwonej do ówczesnego państwa polskiego.
Pod względem etnograficznym Pogórzanie dzielą się na:
- Pogórzan wschodnich; obszarowo zajmowali Pogórze Strzyżowskie, Pogórze Dynowskie oraz Doły Jasielsko-Sanockie
- Pogórzan zachodnich; w obszarze Pogórza Ciężkowickiego, Pogórze Strzyżowskie oraz Pogórze Jasielskie.