Pragermanie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pragermanie – hipotetyczny lud prehistoryczny będący bezpośrednim protoplastą Germanów.
Praojczyzna Germanów pozostaje sprawą dyskusyjną we współczesnej nauce. Za Pragermanów uważa się na ogół ludność z epoki brązu, w południowej Skandynawii i Jutlandii[1]. Od VI wiek p.n.e. rozpoczęli oni ekspansję na południe i zachód Europy – kultura jastorfska.
Nazwy Germanie użył po raz pierwszy Juliusz Cezar w swoich Commentarii de bello gallico. Po klęsce Rzymian w walce z Germanami w Lesie Teutoburskim (9 r.) następuje dalszy rozwój Germanii. Plemię to, z którym zetknął się Juliusz Cezar później zniknęło z horyzontu dziejów[2]. Nazwa ta dała następnie powód Tacytowi (zm. 120 r). do określenia całego obszaru między Renem a Wisłą jako Germanii w książce pod tym samym tytułem wydanej w 98. W kartografii taki zasięg Germanii ustalił w II w. Ptolemeusz i pojęcie to utrzymało się do końca Średniowiecza[3]. Historycy ci wyróżniali Germanię od Renu po Wisłę, Sarmację Europejską od Wisły po Don i dalej Sarmację Azjatycką. Tradycje dzielenia obszarów geograficznych umownymi granicami wzdłuż rzek kontynuowana jest po dzień dzisiejszy, uważając np. rzekę Ural za odcinek granicy Europy i Azji.
Wspomniane przez Tacyta mare Suebicum można interpretować obecnie jako wiadomość, że plemię Suebi (= Pragermanie) osiadłe było nad tym morzem, a przynajmniej, że owo morze jest im dobrze znane[4].
W etnogenezie Pragermanów brały udział prawdopodobnie plemiona nieindoeuropejskie nieznanego pochodzenia (wśród hipotez co do tożsamości etnicznej tego nieindoeuropejskiego substratu wskazywana jest przedindoeuropejska ludność neolityczna lub plemiona ugrofińskie).