Prawo prairiala
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Prawo prairiala (fr. loi de prairial) – ustawa Konwentu Narodowego z dnia 10 czerwca 1794 (22 prairiala roku II), faktyczny początek okresu wielkiego terroru. Stanowiła kontynuację dekretu o podejrzanych z 17 września 1793 r. Upraszczała ona postępowanie przed Trybunałem Rewolucyjnym, pozbawiając oskarżonych niemal wszystkich praw. Definiowała również pojęcie wrogów ludu i nakazywała Trybunałowi orzekanie wobec nich kary śmierci, nie przewidując jakichkolwiek kar alternatywnych.
Uchwalenie prawa prairiala wiązało się z likwidacją trybunałów rewolucyjnych na prowincji i przeniesieniem wszystkich spraw związanych z walką z kontrrewolucją przed trybunał w Paryżu. Taką centralizację Komitet Ocalenia Publicznego i Komitet Bezpieczeństwa Powszechnego uzasadniały walką z nadużyciami, jakich dopuszczali się w czasie swoich misji liczni komisarze Konwentu (jak Joseph Fouché w Lyonie). Zdaniem wielu jakobinów przeniesienie wszystkich spraw (a zatem i więźniów) do stolicy wymuszało na Trybunale Rewolucyjnym znaczące przyspieszenia, a co za tym idzie uproszczenie procedur sądowych.
Głównymi orędownikami ustawy byli Georges Couthon oraz Bertrand Barère de Vieuzac, któremu przypisuje się wypowiedź o „konieczności wyczyszczenia więzień”. Również Couthon mówił o „unicestwianiu wrogów ojczyzny” w przedstawionym przez siebie ostatecznym projekcie prawa. Nie jest natomiast całkowicie wyjaśnione, na ile projekt był konsultowany w Komitetach i na ile zyskał poparcie poszczególnych ich członków.