Rów przeciwpancerny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rów przeciwpancerny (zwany niekiedy przeciwczołgowym) – ziemna zapora przeciwpancerna wykonana w terenie ręcznie, mechanicznie lub przy użyciu materiału wybuchowego. Ma postać rowu o przekroju trapezu lub trójkąta. Rowy przeciwpancerne tworzy się w terenie równinnym i na stokach o nachyleniu 15–20° w celu zatrzymania czołgów, wozów bojowych i środków transportowych przeciwnika. Głębokość rowu powinna wynosić co najmniej 2 m, szerokość dna 3 m, a nachylenie ścian ponad 45°[1].
Rowy przeciwpancerne były powszechnie stosowane w czasie II wojny światowej[1].
W powiecie pińczowskim, zachował się do dziś, niemal niezniszczony na całym dystansie od Młodzaw Dużych do Michałowa, duży rów przeciwczołgowy mający długość ok. 6 km (głębokość ok. 2,5 m głębokości i szerokości u góry ok. 6,5 m) stanowiący część niemieckiej linii umocnień A1 – „Venus”. Przy jego kopaniu pracowała pod przymusem, od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r., miejscowa ludność oraz więźniowie z niemieckich obozów pracy w Michałowie i Młodzawach Dużych[2].