![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/43/POL_COA_Ostoja_%25C5%259Bredniowieczna.svg/langpl-640px-POL_COA_Ostoja_%25C5%259Bredniowieczna.svg.png&w=640&q=50)
Stanisław Ścibor-Bogusławski (wojskowy)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Stanisław Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1784 w Smaszkowie, zm. 1859 w Piegonisku) – uczestnik kampanii 1812-1813, kapitan w 17 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego. Major w 13 pułku piechoty liniowej podczas powstania listopadowego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Dziedzic dóbr Włocin, Grzymaczew i Stok, współwłaściciel Brończyna, dzierżawca Sędzimirowic.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/98/Dw%C3%B3r_w_Bro%C5%84czynie.jpg/640px-Dw%C3%B3r_w_Bro%C5%84czynie.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0d/Zdj%C4%99cie_dworu_w_S%C4%99dzimirowicach.jpg/640px-Zdj%C4%99cie_dworu_w_S%C4%99dzimirowicach.jpg)
![]() Ostoja | |
kapitan 17 ppl major 13 ppl komendant 5 batalionu pow. sieradzkiego Gwardii Ruchomej powstaniec listopadowy | |
Rodzina | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec |
Maksymilian Bogusławski |
Matka |
Faustyna z Kiedrowskich h. Sas |
Żona |
Urszula Załuskowska |
Dzieci |
Maria Agata, |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Syn Faustyny z Kiedrowskich h. Sas i Maksymiliana Bogusławskiego, towarzysza Kawalerii Narodowej, dziedzica dóbr Włocin i Smaszków. Wnuk Franciszka Ksawerego Bogusławskiego, konfederata barskiego. Brat Antoniny (żony Jana Walentego Opielińskiego, prezydenta m. Kalisza), Joanny, Wojciecha (męża Michaliny Przeuskiej, dziedziczki Pawłówka) i Pacyfika Nikodema (męża Józefy Czapskiej), rewizora Skarbu Narodowego. Czterokrotnie żonaty – mąż: 1. Urszuli Załuskowskiej, 2. Franciszki Orłowskiej, 3. Franciszki Rudnickiej i 4. Marii Miniszewskiej. Ojciec: Marii Agaty, Marii 1v. Gołkont, 2v. Stożkowskiej, Zuzanny Ziembińskiej, Walerii Leokadii, Stanisławy Konstancji, Jana Nepomucena (męża Pauliny Niemojowskiej), Konrada (urzędnika państwowego Królestwa Polskiego), Makarego i Józefa Wojciecha[1].
Stanisław Bogusławski służbę wojskową rozpoczął w szeregach wojsk pruskich. Następnie, 15 września 1809 roku wstąpił do 6 pułku piechoty galicyjsko-francuskiej[2] w randze porucznika. Wziął udział w kampanii 1812 roku. Dnia 21 stycznia 1813 roku awansował do stopnia kapitana[3]. Po reorganizacji Wojsk Polskich, dnia 2 lutego 1815 roku został wcielony do 2 pułku piechoty liniowej. Odznaczony został Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militar[4]. Stanisław Bogusławski, wziął czynny udział w powstaniu listopadowym. W dniu 9 stycznia 1831 roku pełnił funkcję komendanta 5 batalionu pow. sieradzkiego Gwardii Ruchomej[5]. Następnie wstąpił do 13 pułku piechoty w randze majora, co miało miejsce dnia 5 lutego 1831 roku[3]. Bogusławski brał udział, w dniach 6-7 września 1831 roku, w krwawej obronie Warszawy przed wojskami feldmarszałka Iwana Paskiewicza. Jego pułk wsławił się bohaterską obroną Rogatek Jerozolimskich[6]. 21 września tego roku Bogusławski został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Potem został przeniesiony do 10 pułku piechotyi[3]. Po upadku powstania nie kontynuował służby wojskowej[1].