Torcuato Fernández-Miranda
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Torcuato Fernández-Miranda y Hevia (ur. 10 listopada 1915 w Gijón, zm. 18 czerwca 1980 w Londynie[2]) – hiszpański polityk[3], uczestnik wojny domowej w randze porucznika, profesor prawa politycznego na Uniwersytecie Complutense w Madrycie, pracownik Uniwersytetu w Oviedo (1947−1951) i jego rektor (1951−1953)[1], sekretarz generalny Ruchu Narodowego (1969−1974)[3], opiekun i nauczyciel księcia Jana Karola (1970−1975[4]), wicepremier w rządzie Luisa Carrero Blanco (1973) i tymczasowy premier po jego zabójstwie (1973), po koronacji Jana Karola najbliższy współpracownik króla w pokojowej transformacji demokratycznej, przewodniczący parlamentu (1975−1977) i Rady Królestwa, doprowadził do mianowania premierem Adolfo Suáreza[3], zrezygnował z życia publicznego w 1977 roku.
Pełne imię i nazwisko |
Torcuato Fernández-Miranda y Hevia | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci | |||
Sekretarz generalny Ruchu Narodowego | |||
Okres |
od 29 października 1969[1] | ||
wicepremier Hiszpanii | |||
Okres |
od 11 czerwca 1973[1] | ||
p.o. premier Hiszpanii | |||
Okres |
od 20 grudnia 1973[2] | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
przewodniczący parlamentu Hiszpanii | |||
Okres | |||
|