Traktaty nierównoprawne
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Traktaty nierównoprawne (chin. trad. 不平等條約, chin. upr. 不平等条约, pinyin bùpíngděng tiáoyuē; jap. fu-byōdō-jōyaku, kanji 不平等条約) – traktaty (znane również pod terminami „niesprawiedliwe”, „przymusowe”) odnoszące się zasadniczo, ale nie wyłącznie, do historycznej kategorii traktatów dwustronnych zawartych pod koniec XIX i na początku XX wieku między państwami europejskimi, Stanami Zjednoczonymi i krajami Ameryki Łacińskiej a państwami Azji i Afryki[1].
Większość tych traktatów została podpisana po klęsce militarnej lub w konsekwencji zagrożenia. Ustanawiały one system korzyści dla mocarstw „cywilizowanych”, ograniczając jednocześnie suwerenność „niecywilizowanych” i im podporządkowanych. Ze względu na swoją przewagę ekonomiczną i militarną mocarstwa narzucały surowe ograniczenia i niesprawiedliwe warunki oraz wymuszały specjalne przywileje poprzez ustępstwa w prawach terytorialnych i suwerennych, podział stref wpływów, otwieranie portów, egzekwowanie jurysdykcji eksterytorialnej, nabywanie kolei, górnictwo itp.[1].
Pierwszym nierównoprawnym traktatem był traktat pokojowy pomiędzy cesarstwem dynastii Qing (Chiny) a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii podpisany w 1842 roku, znany jako traktat nankiński. Następnie podpisano podobne dokumenty z innymi państwami, jak poniżej w tabelach[1].