Dolar amerykański

Dolar amerykański (oficjalna nazwa – United States dollar, międzynarodowy skrót – USD) – oficjalna waluta Stanów Zjednoczonych, Portoryko, Mikronezji, Marianów Północnych, Palau, Wysp Marshalla, Panamy, Ekwadoru (od 2000), Salwadoru (od 2001), Timoru Wschodniego, Zimbabwe (od 2009), Turks i Caicos, Bonaire, Saby i Sint Eustatius od 2011 roku. Jeden dolar amerykański dzieli się na sto centów amerykańskich. Zapisuje się go za pomocą symbolu $.

Quick facts: Kod ISO 4217, Symbol, Państwo, Bank centralny... ▼

Dolar amerykański

Niektóre amerykańskie banknoty
Kod ISO 4217	USD
Symbol	$ – dolar ¢ – cent
Państwo	Stany Zjednoczone  Brytyjskie Wyspy Dziewicze  Bonaire, Sint Eustatius i Saba  Ekwador  Mikronezja  Palau  Panama  Portoryko  Salwador  Timor Wschodni  Turks i Caicos  Wyspy Marshalla  Zimbabwe  Mariany Północne
Bank centralny	Federal Reserve System
Mennica	United States Mint
Poziom inflacji	8,6% w USA, 2022[1]
Podział	100 centów = 1 dolar amerykański
Banknoty	1, 2, 5, 10, 20, 50, 100 ($) – obiegowe 500, 1000, 5000, 10 000 ($) – nie są już emitowane, nadal są środkami płatniczymi 100 000 ($) – używany tylko w transakcjach wewnątrzrządowych
Monety	1$ (rzadko używana) 1, 5, 10, 25, 50 (¢)
Multimedia w Wikimedia Commons

Talarem/dolarem określano początkowo powszechnie jedną uncję srebra w postaci monety bitej przez czeskiego hrabiego Schlicka w XVI wieku. Schlick mieszkał w Dolinie Joachima, po niemiecku nazywanej Joachimsthal. Monety hrabiego zyskały wielkie uznanie dzięki precyzji wykonania i czystości i były powszechnie nazywane „Joachimsthalers”, a później „talarami”. Nazwa „dolara” pochodzi od „talara”[2]. Od 1861 roku można używać każdego kiedykolwiek wyemitowanego znaku pieniężnego w USA, jednak banknoty ze starszą datą emisji są rzadko spotykane.

Wartość dolara oparta była na parytecie złota. Parytet przyjęty w 1900 roku wynosił 20,67 dolara, a przyjęty w 1934 roku 35 dolarów za uncję. Od 1933 roku zniesiono wymienialność dolara na złoto dla własnych obywateli. W 1971 roku USA wycofały się z tego parytetu. W 1972 roku uncja złota osiągnęła cenę 42 dolarów. W 1973 r. USA całkowicie odeszły od powiązania wartości dolara ze złotem – odtąd dolar stał się walutą płynną. Plany zniesienia rezerwy złota, ogłoszone przez prezydenta Richarda Nixona w 1971 roku, doprowadziły do powstania Partii Libertariańskiej, która obok powstałej później Partii Konstytucyjnej jest jedną z sił politycznych w USA, które dążą do przywrócenia oparcia na kruszcach szlachetnych, uważając, iż brak pokrycia w złocie lub srebrze jest niezgodny z Artykułem I paragraf 10 Konstytucji Stanów Zjednoczonych[3]. Znaczna część członków ruchu Boston TEA Party również nawołuje do przywrócenia parytetu złota.