Wąglikowski

Wąglikowski (Wonglikowski, Brochwicz odmienny, Stojentin odmienny) − kaszubski herb szlachecki. Według Przemysława Pragerta (za Niesieckim) jest to odmiana herbu Brochwicz lub Stojentin^[1].

Wąglikowski

Wąglikowski II

Opis herbu

Zachowały się dwa przekazy na temat wyglądu tego herbu. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[2]:

Wąglikowski: Na tarczy dzielonej w skos lewy, w polu prawym pół jelenia srebrnego wyskakującego, w polu lewym szachownica czarno-czerwona. W klejnocie nad hełmem w koronie ogon pawi. Labry czerwone, z prawej podbite srebrem, z lewej podbite złotem.

Wizerunek taki przytacza Tadeusz Gajl^[3] za słownym opisem Niesieckiego^[4]. Przemysław Pragert jednak, interpretuje opis inaczej, biorąc kierunki tam podane jako kierunki zwykłe, tj. prawa strona na tarczy to prawa strona patrzącego na rysunek. W związku z tym, jego rekonstrukcja tarczy jest odbiciem lustrzanym powyższej^[1]. Niesiecki jednak opisywał strony heraldycznie, tj. z perspektywy rycerza trzymającego tarczę. Dlatego też słuszniejsza jest rekonstrukcja Gajla.

Wąglikowski II: W polu jeleń wyskakujący zza muru. W klejnocie w koronie półksiężyc srebrny nad którym trzy gwiazdy (środkowa nieco wyżej). Labry nieznanej barwy.

Powyższy opis oparty jest na oryginalnej fotografii herbu z ołtarza bocznego w kościele w Kościerzynie^[5]. Przemysław Pragert w pierwszym tomie swojego herbarza przytacza ten herb za słownym opisem Niesieckiego (wedle niego herb z nagrobka w kościele o.o. Bernardynów w Bydgoszczy), przez co znowu przedstawia całe godło w odbiciu lustrzanym. Dodatkowo, wariant ten w przekazie Niesieckiego ma blanki na murze^[1].

Najwcześniejsze wzmianki

Herb wymieniany przez Dachnowskiego (Herbarz szlachty Prus Królewskich) i Niesieckiego. Wariant II pochodzi wedle Niesieckiego z nagrobka nieznanego Wąglikowskiego z kościoła o.o. Bernardynów w Bydgoszczy^[1]. Herb niemal identyczny zachował się na bocznym ołtarzu kościoła pw. Trójcy Świętej w Kościerzynie. W takiej też formie herb zachował się na pieczęci Władysława Wąglikowskiego z 1651^[5].

Rodzina Wąglikowski

Rodzina o nazwisku odmiejscowym, od wsi Wąglikowice koło Kościerzyny. Wzmiankowana od XVI wieku. Rodzina posiadała oprócz wsi gniazdowej jeszcze Wielki Klincz i działy w Kolinczu, a w czasach późniejszych jeszcze Przyrowy, Dąbrowę i Sąpolno. Rodzina wydała kilku ławników sądowych. Ród wygasł w XVIII wieku. Rodzina ta była gałęzią Stojentinów^[1].

Osobny artykuł: Stojentin.

Herbowni

Wąglikowski (Wonglikowski). Znane są przydomki tej rodzin: Hund (Hunt), Schwetkow, Sztentyn, Wojan (Wojen). Ponieważ rodzina była gałęzią Stojentinów, oprócz własnego przypisywano jej także herb Stojentin^[1].

Przypisy

1. Przemysław Pragert: Herbarz rodzin kaszubskich. T. 1. BiT, 2001, s. 101-102,179. ISBN 83-919852-6-1, ISBN 978-83-919852-6-7.
2. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
3. Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 375. ISBN 978-83-60597-10-1.
4. Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 9. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 212.
5. Przemysław Pragert: Znaczenie genealogii w badaniach heraldycznych na przykładzie kilku herbów z kościołów na Kaszubach. herbyszlachty.pl. [dostęp 2011-03-18]. (pol.).