Wełna mineralna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wełna mineralna (szklana i skalna) – materiał izolacyjny pochodzenia mineralnego. Używany w budownictwie do izolacji termicznych i akustycznych ścian zewnętrznych i wewnętrznych, stropów i podłóg, dachów i stropodachów oraz ciągów instalacyjnych. Także jako rdzeń izolacyjno-konstrukcyjny budowlanych płyt warstwowych.
Zarówno wełna skalna, jak i szklana produkowane są z surowców mineralnych. Wełna skalna powstaje z bazaltu podczas wytapiania w temperaturze ponad 1400 °C. Wełna szklana wytwarzana jest z piasku kwarcowego i stłuczki szklanej wytapianych w temperaturze około 1000 °C. Dodatkowo w procesie produkcji dodawane są inne surowce, takie jak: gabro, dolomit lub wapień. Stopiony bazalt lub szkło wraz z odpowiednimi dodatkami mineralnymi poddawane są procesowi rozwłókniania, w efekcie którego powstają włókna (kamienne lub szklane), do których dodawane jest lepiszcze.
Wyroby z wełny mineralnej są sprzedawane m.in. w postaci płyt, mat, otulin, granulatu. Płyty i maty posiadają przeważnie rozproszony układ włókien, w wełnie lamelowej włókna ukierunkowane są prostopadle do powierzchni płyty[1]. Włókna poddaje się również procesowi hydrofobizacji, w wyniku tego procesu produkty z wełny mineralnej nie chłoną wody. Gęstość wełny skalnej, w zależności od wyrobu, waha się od 20 kg/m³ dla wełny mineralnej w postaci granulatu (luzem) do 180 kg/m³ dla najtwardszych płyt. Gęstość wełny szklanej – od 10 kg/m³ do 150 kg/m³.
Wełna mineralna posiada niski współczynnik przewodności cieplnej (tzw. lambda, λ). Wyroby z wełny mineralnej szklanej lub skalnej, najczęściej spotykane na rynku, mają współczynnik przewodzenia ciepła w zakresie 0,030–0,045 W/(m·K). Istotnym wyróżnikiem wyrobów z wełny mineralnej na tle innych izolacji, jest ich niepalność[2].