Wigowski mit historyczny

Wigowski mit historyczny – deterministyczna koncepcja historiograficzna zgodnie z którą historia w sposób nieunikniony dąży do coraz większej wolności i oświecenia rodzaju ludzkiego, przy czym ich oznakami maja być demokracja liberalna i konstytucjonalizm. Wigowski mit historyczny wykazuje sporo podobieństw z pruskim mitem „Sonderweg” i z historiografią marksistowską (nieuniknione zwycięstwo rewolucji).

Z historyków i humanistów piszących pod wpływem wigowskiego mitu historycznego można wymienić takie nazwiska jak: George Macaulay Trevelyan, Francis Fukuyama i Paul Johnson, a za przodków tego nurtu mogą być uznani brytyjscy wigowie XVII i XVIII wieku, John Locke i Edmund Burke.

Bibliografia

• Herbert Butterfield, The Whig Interpretation of History (1931)
• Jennifer Hart, „Nineteenth-Century Social Reform: A Tory Interpretation of History,” Past & Present No. 31 (Jul., 1965), pp. 39–61 in JSTOR
• Ernst Mayr, „When Is Historiography Whiggish?” Journal of the History of Ideas, April 1990, Vol. 51 Issue 2, pp 301–309 in JSTOR
• Piotr Napierała, „Wigowski mit historyczny a historia nowożytna Wielkiej Brytanii”, w: T. Błaszczyk, K. Brzechczyn, D. Ciunajcis, M. Kierzkowski (red.), Uwikłania historiografii. Między ideologizacją dziejów a obiektywizmem badawczym (Studia i materiały poznańskiego IPN, t. XVIII). Poznań, IPN, 2011, s. 221-238. ISBN 978-83-932188-9-9