Wikipedysta:Rsleejack/Złącze sieciowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
RJ (ang. Registered Jack) –standaryzowany interfejs sieci telekomunikacyjnej używany do podłączania sprzętu głosowego i przesyłania danych do usług świadczonych przez operatorów telekomunikacyjnych. Interfejsy rejestracyjne zostały po raz pierwszy zdefiniowane w systemie Universal Service Ordering Code (USOC) firmy Bell System w Stanach Zjednoczonych w celu zapewnienia zgodności z programem rejestracji urządzeń telefonicznych dostarczanych przez klientów, nakazanym przez Federalną Komisję Łączności USA w latach 70-tych XX wieku. [1] Zostały one następnie skodyfikowane w Kodeksie Przepisów Federalnych, część 68[2][3][4]. Wtyczki "Jack" zaczęły być używane po ich wynalezieniu w 1973 roku przez Bell Labs [5]. Specyfikacja obejmuje budowę fizyczną, okablowanie i semantykę sygnałów. W związku z tym standaryzowane wtyczki są nazywane głównie za pomocą liter RJ, po których następują dwie cyfry określające typ. Dodatkowe przyrostki literowe wskazują na drobne różnice. Na przykład RJ11, RJ14 i RJ25 są najczęściej używanymi interfejsami do połączeń telefonicznych odpowiednio dla usług jedno-, dwu- i trzyliniowych. Chociaż standardy te są definicjami prawnymi w Stanach Zjednoczonych, niektóre interfejsy są używane na całym świecie.
Złącza stosowane w instalacjach typu RJ to przede wszystkim złącze modułowe i 50-pinowe miniaturowe złącze taśmowe. Na przykład RJ11 wykorzystuje sześciopozycyjne złącze dwuprzewodowe (6P2C), RJ14 wykorzystuje sześciopozycyjne złącze czteroprzewodowe (6P4C), a RJ21 wykorzystuje 25-parowe (50-stykowe) miniaturowe złącze taśmowe.